ร้านกาแฟในปัจจุบันนอกจากจะเป็นที่ขายเครื่องดื่มคาเฟอื่นแล้ว ยังเป็นที่เที่ยวไปในตัว มีการแต่งร้านให้สวยงามชวนมองเพื่อให้นักดื่มกาแฟแวะมาเยี่ยมชม ทุกวันนี้คนเราไปร้านกาแฟเหมือนไปเที่ยว การแวะร้านกาแฟสวยก็เหมือนการไปแวะนอนเล่นในโรงแรมดีๆแต่งสวยๆ ร้านกาแฟอินดี้จำนวนมากเกิดขึ้นมาแบบตั้งใจแต่งร้านให้มีเอกลักษณ์โดดเด่นจนลูกค้าต้องเดินทางมาถ่ายรูปเล่นพร้อมกับซื้อกาแฟเป็นมารยาท

ร้าน Sydny เป็นร้านกาแฟแต่งเท่ห์โทนขาว ตั้งอยู่ในซอยสวนผักย่านตลิ่งชัน เป็นร้านที่อยู่ในซอยย่อยอีกที ดูจากโครงสร้างด้านนอกคงจะดัดแปลงบ้านโบราณให้เป็นร้านกาแฟ การตกแต่งในร้านเน้นสีขาวและเทา

จุดขายกาแฟก็เป็นมุมเครื่องชงใหญ่โตและมีขนมปังเรียงรายอยู่ในตู้กระจก มีเก้าอี้นั่งในร้านจำนวนหนึ่งคาดว่าไม่เกิน 10 ที่นั่ง และมีโซนนอกร้านที่ตกแต่งอารมณ์เดียวกันแต่ไม่มีแอร์อีกส่วนหนึ่ง ถ้าอากาศดีเย็นสบายการนั่งด้านนอกก็เป็นทางเลือกที่ดี สามารถพูดคุยกันได้สบายใจ ไม่ต้องกังวลไม่ต้องระวังเรื่องเสียงดังในร้าน

นอกจากกาแฟที่ดูดีมีชาติตระกูล ก็ยังมีเมนูพระเอกของร้านนี้อีกอย่างคือเบเกิ้ลซึ่งเป็นขนมปังหน้าตาคล้ายโดนัทแต่เนื้อแป้งจะเหนียวกว่า และใช้ประกอบร่างเป็นแซนวิชหน้าตาดีได้อีกหลายชนิด

ทุกอย่างดูดี กาแฟรสชาติดี ขนมอร่อย บรรยากาศของร้านก็ดูสงบและเพลงเพราะ นั่งด้านในจะกังวลเรื่องการพูดคุยกันเล็กน้อยเพราะเสียงจะดังรบกวนคนอื่น นั่งด้านนอกดูสบายดีถ้าเลือกมุมไม่โดนแดดส่องตรงๆ และถ้าเป็นวันอากาศเย็นมันจะยอดเยี่ยมมาก

สิ่งที่ขัดใจอย่างเดียวของร้านนี้คือกระดาษห่อขนมปัง หรือกระดาษรองขนมปัง กระดาษสีขาวชนิดนี้ในระบบการพิมพ์จะเรียกว่ากระดาษ MG ย่อมาจากอะไรผมก็ไม่รู้ แต่มันเป็นกระดาษขาวที่เคลือบพลาสติกผิวมันเอาไว้ 1 ด้าน เป็นการออกแบบมาเพื่อห่ออาหาร แฮมเบอร์เกอร์หรือขนมปังที่ถูกห่อจะสัมผัสกับด้านมัน ด้านนอกที่มือจับจะเป็นกระดาษ นี่คือท่ามาตรฐานของบรรจุภัณฑ์ที่สัมผัสอาหาร แต่ร้านกาแฟสุดเท่ห์เอากระดาษใบนี้มาพิมพ์ชื่อร้านซึ่งต้องพิมพ์ที่ด้านกระดาษ ส่วนด้านผิวมันก็จะเป็นอีกด้าน แล้วก็เอากระดาษพิมพ์แล้วมารองของกิน ผมไม่รู้ว่าหมึกพิมพ์ที่ใช้พิมพ์บนกระดาษจะเป็นหมึกชนิดไหน แต่ในมุมของคนทำธุรกิจโรงพิมพ์ ผมไม่มั่นใจกับสิ่งที่เห็นเลยว่าจะสะอาดและเราไม่ได้กินหมึกลงไปด้วย

สรุปในสรุป ร้านนี้สวย กาแฟอร่อย ขนมอร่อย แถมหมึกพิมพ์บางคำ ถ้าร้านมีสูตรการพิมพ์ที่ใช้หมึกปลอดภัยหรือหมึกกินได้ หรือมีเทคนิคการผลิตที่หมึกจะไม่สัมผัสอาหารก็ช่วยแนะนำผมด้วย จะได้จำเทคนิคไปพิมพ์งานให้ลูกค้าผม ในความเป็นจริง ร้านนี้ไม่ใช่ร้านแรกที่ใช้กระดาษพิมพ์ลายมาสัมผัสอาหาร เห็นมาหลายร้านแล้ว

ปล โรงพิมพ์ส่วนมากรู้จักหมึก soy ink แปลเป็นไทยคือหมึกถั่วเหลือง มันหมายถึงหมึกที่มีตัวทำละลายทำจากน้ำมันถั่วเหลือง ฟังดูเหมือนกินได้ แต่ก็ไม่มีใครกินให้ดูนะ ร้านขายหมึกไม่เคยมากินให้ผมดูเลย เพราะมันแค่ตัวทำละลาย แต่ตัวเอกของหมึกคือพิกเม้นต์ หรือเม็ดสี ถ้าคุณจะพิมพ์สีดำ คุณต้องใช้พิกเม้นต์สีดำผสมกับตัวทำละลาย สิ่งที่คุณมองเห็นเป็นสีดำมันคือพิกเม้นต์สีดำเกาะอยู่บนกระดาษ และพิกเม้นต์ก็คือของแข็งที่มีสี และมันก็ไม่ใช่สิ่งที่กินได้