ผมชื่อวุฒิชัย เจริญบุรี

ผมชอบฟังเพลง แต่ร้องเพลงเพี้ยน

ชอบดูหนัง แต่ไม่มีทีวีเป็นของตัวเอง

ชอบถ่ายรูป แต่ไม่ค่อยดูแลกล้อง

ชอบอ่านหนังสือ แต่ไม่ค่อยมีเวลาจะอ่าน

ชอบเขียนหนังสือ แต่ไม่รู้จะเขียนให้ใครอ่าน

ชอบเปิดเพลงให้คนอื่นฟัง แต่ไม่เคยถามว่าเขาชอบฟังไหม

ผม จบปริญญาโทที่จุฬาลงกรณ์

สาขาเทคโนโลยีทางภาพ คณะวิทยาศาสตร์ เรียนเรื่องเกี่ยวกับการพิมพ์ และเรื่องเกี่ยวกับภาพดิจิตอล ได้ความรู้ดี มีประโยชน์ต่อสมอง และธุรกิจในครอบครัว

จบปริญญาตรีที่มหาวิทยาลัย พระจอมเกล้าธนบุรี(บางคนเรียกบางมด)

คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขา ระบบควบคุมและเครื่องมือวัด เรียกสั้นๆภาษาอังกฤษว่า control ตอนเรียนไม่ค่อยสนใจเรียน ชอบฟังเพลง ดูหนังบ้าง อยู่ชมรมบันเทิง เป็นเด็กยกเครื่องดนตรี จัดเวที ดูแลเครื่องเสียง ชอบเปิดเพลง ชอบงานบันทึกเสียง ชอบดนตรีเล่นสด ร๊อค ป๊อป แจ๊ส ไม่ชอบฮิบฮ็อบ

เรียน จบได้งานเป็นโปรแกรมเมอร์

ทั้งๆที่ตอนอยู่ปีหนึ่งสอบวิชาภาษาปาสคาลได้ 19 เต็ม 100 เขียนโปรแกรมเกี่ยวกับระบบโทรศัพท์อัตโนมัติที่บริษัทวอยซ์เทล จำกัด(เดิมทีเป็นวอยซ์ โซลูชั่น) หรือภาษาอังกฤษเขาเรียกกันว่าเทคโนโลยี Computer Telephony นอกจากจะเขียนโปรแกรมเป็นหลัก(หน้าที่หลัก) ยังมีหน้าที่เสริมคือดูแลระบบคอมพิวเตอร์ ติดตั้งและดูแลระบบเครือข่ายหรือแลนด์นั่นแหละ ประกอบเครื่องก็ได้นะ เดินสายโทรศัพท์ก็ได้ด้วยนิดหน่อย แต่สายโทรศัพท์ในบ้านตัวเองไม่เคยคิดจะเดินหรือจัดระเบียบเลย งานอื่นๆในอ็อฟฟิศก็ยังทำในส่วนบันทึกและตัดต่อเสียง เพราะระบบคอมพิวเตอร์อัตโนมัติต้องมีเสียงคน ก็เลยต้องบันทึกเสียงต่างๆเก็บเอาไว้ในเครื่อง ตอนทำงานชอบกินกาแฟ บางทีก็แอบอู้เล่นกับหมา

ชอบ เล่นกีฬาหลายอย่าง แต่เอาดีไม่ได้เลยสักอย่าง

ถ้าว่างก็อยากขี่จักรยาน เล่นเทนนิส ซึ่งสองสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ไม่ได้ทำมานานแล้ว แต่ในช่วงสองปีหลังมานี้จะตีแบดบ่อยมาก ตีมากจนกระทั่งเกิดอุบัติเหตุ กระโดดแล้วลงผิดท่า เลยปวดหลังไปพักใหญ่ ไปหาหมอ หมอดูฟิล์มเอ็กซเรย์กระดูกสันหลัง หมอบอกว่า แก่แล้ว อย่าเล่นกีฬากระแทกรุนแรง อย่ายกของหนัก พอได้ยินคำว่าอย่ายกของหนักก็ขำเลย คำพูดนี้เหมือนอยู่ในคาเฟ่ พวกตลกเคยเอามาเล่นกัน ….. สรุปว่าหมอดูกระดูก ไม่ดูหน้า สรุปว่าผมแก่แล้ว ความเห็นของแพทย์ใครจะกล้าเถียง

งานที่ทำอยู่บ้างในปัจจุบันก็คือ การถ่ายรูป เป็นช่างภาพรับจ้าง

บังเอิญว่าได้ลองหัดถ่ายเล่นแล้วรู้สึกสนุกดี ตอนหัดถ่ายนี่ก็ถ่ายดะไปเลย พกกล้องไว้ในเป้ ถ่ายภาพคนทั่วไปจนเขารำคาญก็เลยไปหัดถ่ายภาพหมา มีหมาหลายตัวที่มีส่วนทำให้เกิดการพัฒนา ถ่ายหมาเยอะมาก จนบางทีถ่ายได้สวยกว่าคนอีก ความสุขจากการถ่ายภาพที่พอจะเอามาโม้ได้ก็คือเราได้ฝึกค้นหา การค้นหาความสวยความงามของสิ่งใดสิ่งหนึ่งช่วยฝึกให้เรารู้จักเลือกที่จะมอง ไม่ว่าจะเป็นคน สัตว์ สิ่งของล้วนแต่มีด้านที่น่ามอง ส่วนด้านที่ไม่น่ามองเราเลือกที่จะมองไม่เห็นเราก็แค่ไม่ถ่ายเก็บไว้

การ อ่านหนังสือเป็นงานอดิเรกที่ทำมากที่สุด

ความรู้ความสามารถของคนรวมไปถึงความเจริญของสังคมและเทคโนโลยีเป็นผลมาจาก การมีหนังสือที่ดี การต่อยอดทางความรู้ช่วยให้เราไม่ต้องเริ่มต้นใหม่ทุกครั้ง ผมใฝ่ฝันอยากมีห้องสมุด หนังสือเป็นเครื่องมือคัดแยกคน ผมเคยคิดเล่นๆว่าห้องสมุดคือที่รวมคนดี คนชั่วไม่เข้าห้องสมุด ทฤษฏีนี้ผมตั้งขึ้นมาเอง เผื่อว่าวันข้างหน้าจะได้รางวัลอิ๊กโนเบลกับเขาบ้าง

งาน อีกตัวนึงที่ชอบและทำอยู่ก็คือเป็นนักเขียน ปัจจุบันมีงานเขียนส่งสำนักพิมพ์อยู่ เป็นงานเกี่ยวกับเครื่องเสียงโฮมเธียเตอร์ หนังสือที่ยอมให้ลงก็คือ what hifi? และ what audio video? แต่คิดว่าอีกไม่นานสำนักพิมพ์คงถอดชื่อผมออกเพราะระยะหลังไม่ได้ส่งงานอย่าง สม่ำเสมอ…

8mar2015

2017

ปี 2018  ผมกลับไปเขียนงานส่งสำนักพิมพ์อีกครั้ง เป็นการตัดสินใจเพื่อพาตัวเองกลับไปอยู่ในโลกเครื่องเสียงอีกครั้ง  เพราะผมยังคงชอบการฟังเพลง  ยังคงชอบเรื่องเครื่องเสียง และชอบหนังสืออยู่  การกลับมาเขียนจะช่วยให้ผมได้เขียน และได้อ่านมากขึ้น

สามารถซื้อภาพถ่ายของผมได้จาก shutterstock กดตามลิงค์นี้

http://www.shutterstock.com/g/pockethifi?rid=3470063