เมื่อสี่ปีก่อน ตอนที่จะตัดสินใจซือรถฮอนด้าฟรีด ผมมีภาพในใจอยู่ว่าอยากจะใช้รถให้คุ้ม มีภาพการเปิดท้ายรถเพื่อนั่งเล่น นั่งดูวิว และในที่สุดในวันที่ลูกผมเริ่มโต ผมก็พาลูกมานั่งเล่น และใช้ท้ายรถเป็นที่นั่ง

รถคันหนึ่งมันเป็นองค์ประกอบในชีวิต แม้ผมจะไม่ได้ชอบรถ ไม่ได้เป็นนักแข่งรถ แต่ผมก็อยากจะมีไลฟ์สไตล์และความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับรถ ผมคิดว่าภาพถ่ายที่เราใช้รถทำอะไรมันเป็นเรื่องเล่าที่น่าสนใจกว่าการยืนถ่ายภาพแบบตัวตรงอยู่ข้างรถ มันอาจจะเป็นวิธีการเล่าเรื่องของคนเป็นช่างภาพก็ได้

เด็กชายขอบฟ้าครับ ลูกชายผม รถคันนี้พาขอบฟ้าไปเกิด และเติบโตมาด้วยกัน