โลกเรามีระบบ AI หรือ Artificial Inteligent มานานหลายสิบปีแล้ว แต่ในช่วงสองปีนี้มีการพัฒนา AI ให้ใช้งานกันได้ง่ายดายบนอินเทอเน็ต การมาถึงของเทคโนโลยี AI เข้ามาสู่คนเราในหลายทิศทาง หลายการใช้งาน มีตั้งแต่การคุยผ่านการพิมพ์ข้อความ Chat สามารถสั่งให้ AI สร้างภาพจากข้อความได้ แค่เพียงพิมพ์บอกว่าเราอยากได้อะไร มีลักษณะอย่างไรก็ได้ภาพมาใช้งานโดยไม่ต้องไปถ่ายภาพเองหรือไปแต่งภาพเอง จนมาถึงสั่งการแก้ไข ปรับแต่ง ภาพ ตัดต่อคลิปวิดีโอ ทุกสิ่งที่อย่างที่คนเราเคยทำในคอมพิวเตอร์สามารถใช้ระบบ AI ช่วยทำได้เกือบทั้งหมดแล้ว

ผมมีภาพเก่าอยู่ชุดหนึ่งที่เคยถ่ายไว้ด้วยฟิล์มขาวดำ งานขาวดำก็ต้องถ่ายเอง ล้างฟิล์มเองทุกขั้นตอน เมื่อต้องการดูภาพจากฟิล์มขาวดำก็ต้องอัดลงกระดาษ หรือไม่ก็สแกนภาพให้เป็นไฟล์ดิจิทัล สแกนแล้วก็เก็บไว้ในคอมพิวเตอร์ แบ็คอัพไว้ใน cloud อยากดูภาพก็ดูผ่านโทรศัพท์มือถือ และภาพนี้ถ่ายประมาณปี คศ 2004 กล้อง FM2N เลนส์ Nikon 135f2.8. ฟิล์ม Kodak Tmax100

พอรู้ว่าระบบ AI พัฒนาไปไกลมากแล้ว มีความสามารถในการแต่งภาพ สามารถใส่สีให้ภาพได้ ก็เลยทดลองดู เป็นระบบ AI ที่ใช้งานผ่านเว็บไซต์ บนเว็บของ Capcut ซึ่งเป็นผู้ผลิตซอร์ฟแวร์ตัดต่อวิดีโอที่ได้รับความนิยมมาก และบริการแต่งภาพก็เป็นลูกเล่นเล็กๆในระบบซอร์ฟแวร์ทั้งหมดของบริษัท เลยทดลองให้ AI ใส่สีให้ ก็ได้ภาพด้านล่างนี้

ผมคิดว่า AI ทำงานได้ดีมาก ใส่สีของวัตถุธรรมชาติอย่างต้นไม้ใบหญ้าและก้อนหินได้สมจริง ลักษณะแสง สีเข้มอ่อนดูเหมาะสมกับบรรยากาศในภาพอย่างมาก ผมจำไม่ได้แล้วว่าในวันนั้นเพื่อนแต่ละคนใส่เสื้อสีอะไรกันบ้างเพราะมันนานนับยี่สิบปี แต่ดูจากภาพสีที่ปรับแต่งแล้วก็ดูดีและน่าเชื่อถือพอใช้ได้เลย สีหน้า สีเสื้อผ้าดูกลมกลืนกับบรรยากาศของสถานที่ ผมคิดว่าประสบการณ์ของ AI จะเก่ง ถูกต้อง แม่นยำขึ้นเรื่อยๆ เพราะดูเหมือน AI จะรู้จักก้อนหิน มนุษย์ สีผิว ต้นไม้ ต้นหญ้า ดีมากถึงทำสีออกมาได้สมเหตุสมผลและสวยงามน่ามอง

ทดลองกับภาพเก่าอีกภาพหนึ่ง เป็นภาพแม่ลูกที่ผมชอบที่สุดภาพหนึ่งในชีวิตของผมเลย เป็นช่วงเวลาที่ลูกอายุไม่กี่เดือนและแม่ต้องดูแลอาบน้ำปะแป้งแต่งตัวให้เด็กน้อย

สั่งให้ AI ใส่สีให้ ก็ได้โทนภาพออกมาดูสวยงาม มีบรรยากาศแห่งความอบอุ่น ภาพสีน่าจะเหมาะกับภาพที่ต้องการสื่อถึงความรู้สึกที่ละมุนละมัย

แม้หลายคนจะมีความกังวลว่า AI จะเข้ามาแย่งงานจากมนุษย์ แต่ผมไม่คิดอย่างนั้น ผมรู้สึกว่า AI เหมือนเป็น supertool หรือเป็นเครื่องมือวิเศษที่ช่วยให้คนทำงานได้เร็วขึ้น มีคุณภาพการทำงานที่ดีขึ้น ผิดพลาดน้อยลง ความสามารถของ AI จะทำให้มนุษย์เก่งขึ้นโดยเฉพาะคนที่เรียนรู้การใช้งาน AI แน่นอนว่าอาจมีบางคนที่ได้รับผลกระทบจากการเลิกจ้างงานบ้าง เพราะงานซ้ำซากไม่มีมูลค่าเพิ่มนั้นจะถูกโยกไปให้ AI หรือ ระบบอัตโนมัติช่วยทำแทน ซึ่งก่อนจะมี AI ที่แพร่หลายแรงงานคนก็ถูกท้าทายด้วยหุ่นยนต์มาก่อนแล้ว แต่ถ้าคิดให้ดี งานที่หุ่นยนต์ทำมันไม่เคยเป็นของคนมาก่อนเลย เช่น การผลิตรถยนต์ล้านคัน งานนี้ไม่ใช่งานของคนตั้งแต่ต้น งานผลิตรถเดือนละ 5 คัน หรือ 10 คัน นั่นคืองานคน แต่เดือนละแสนคัน ปีละล้านกว่าคัน มันเป็นงานหุ่นยนต์มาตั้งแต่การตัดสินใจทำระดับล้านคันแล้ว เมื่อ AI พัฒนาจนใช้งานง่าย คนเราก็จะมีโอกาสทำงานใหม่ๆที่ท้าทายมากขึ้น จากที่เคยทำไม่ได้ก็กลายเป็นทำได้เพราะมี AI มาช่วย คนจะเป็นผู้ใช้ AI เสมอ เราสร้างงานที่น่าทึ่งได้เพราะเรามี AI เป็นเครื่องมือ และในที่สุด AI ก็จะเป็นแค่เครื่องมือเท่านั้น สมองและจินตนาการของมนุษย์ต่างหากที่จะเป็นสารตั้งต้นของทุกสิ่งหลังจากนี้

เก้าอี้สำนักงานราคาประหยัด หน้าตาพอใช้ได้ ผมทดลองซื้อมาใช้เมื่อเดือนมีนาคม 2566 ด้วยความอยากรู้ว่าของที่ถูกมากๆจะมีคุณภาพเป็นอย่างไร เก้าอี้ราคานี้ต้องประกอบเองด้วย วิธีประกอบค่อนข้างยากสำหรับคนไม่เคยประกอบเองเลย ผมใช้เวลาประกอบไปสองชั่วโมงกว่า แถมยังประกอบผิดไปหลายครั้งด้วย ต้องรื้อแล้วประกอบใหม่

หลังจากใช้งานมา 13 เดือน ก็พบกับอาการเสีย โช๊คยุบ สเป็ครองรับน้ำหนัก 100 กิโลกรัม ผมหนัก 85 เก้าอี้ไม่สามารถรับน้ำหนักคนนั่งได้ ซึ่งเวลา 12 เดือนก่อนจะเสียก็ทำงานได้ปกติ แต่เมื่อเสียแล้วโช้คไม่สามารถรับแรงได้เลย เวลาปรับสูงแล้วนั่งทับ เก้าอี้จะยุบตัว ตั้งใจว่าจะหาอะไหล่มาเปลี่ยน แต่ก็ไม่รู้ขนาด ไม่รู้หมายเลข ราคาค่าตัวเก้าอี้ทั้งตัวอยู่ที่ประมาณ 400-500 บาทแล้วแต่เว็บไซต์ อะไหล่ชิ้นที่เป็นโช้คในเว็บก็มีหลายขนาด ผู้ขายก็หลายราย ราคาเกือบจะครึ่งนึงของเก้าอี้ สภาพเบาะยังดี ล้อยังดี ทุกอย่างดียกเว้นโช้ค แบบนี้จะทิ้งก็เสียดาย จะซ่อมก็ไม่รู้ว่าต้องซื้ออะไหล่ตัวไหน (ระหว่างนี้กำลังหาคำตอบเรื่องหาซื้ออะไหล่ ถ้าได้ชิ้นอะไหล่ที่ถูกต้องจะมาอัพเดทโพสท์นี้อีกครั้ง)

โช้คเก้าอี้ซื้อที่นี่ https://shope.ee/4VGdSSv27O

เก้าอี้ซื้อที่นี่ https://shope.ee/4VGdScHrfy

ของที่ราคาถูกเกินไปก็จะใช้ไม่ค่อยทน ถ้าต้องซื้อใหม่ปีละตัวก็ดูจะเปลืองเนื้อที่ เปลืองขยะต่อโลก การหาซื้อเก้าอี้ทำงานที่ดีมีคุณภาพ สามารถใช้ได้นานหลายปีเป็นเรื่องที่ดีกว่าการเน้นซื้อแบบราคาถูก และการทิ้งสิ่งของขนาดใหญ่เป็นภาระต่อชีวิตมาก เพราะเราเอาใส่ถังขยะไปวางไว้ให้รถขยะเก็บไม่ได้ ประเทศเราถึงเห็นเก้าอี้ โซฟา โต๊ะ ตู้ ตุ๊กตาตัวใหญ่ๆกองอยู่ข้างถนนเป็นประจำ

ประสบการณ์การใช้เก้าอี้คุณภาพสูง Herman Miller Aeron Chair

ประสบการณ์การใช้เก้าอี้คุณภาพสูงอีกตัว Herman Miller Sayl Chair

ที่ทำงานซื้อเครื่องพิมพ์ inkjet มาใช้งาน เป็นรุ่น hp ink tank 315 ซึ่งเป็นเครื่องที่ต่อกับคอมพิวเตอร์ได้แค่ทางสาย usb เท่านั้น ต้องต่อกับคอมฯตัวหลักแล้วแชร์ให้คนอื่นในเน็ตเวิร์คใช้ เครื่องวินโดวส์อื่นๆในอ๊อฟฟิศทำงานได้ปกติ สามารถเพิ่มเครื่องพิมพ์ใหม่ได้ แต่เครื่องคอมฯของผมเอง โน้ตบุ๊ค asus วินโดส์11 ไม่สามารถทำได้

ปัญหาคือ ตอน add printer ตัววินโดส์หาไม่เจอ ตอนคลิกที่ my network คลิกไปที่เครื่องคอมฯที่แชร์ได้ คลิกไปที่โฟลเดอร์ในเครื่องแชร์ได้ แต่คลิกไปที่เครื่องพิมพ์ไม่ได้ วินโดส์แจ้ง error ตามภาพใน youtube เลยหาวิธีแก้ไข และเจอวิธีการ ขอบคุณเจ้าของคลิปที่ช่วยแก้ปัญหาครับ

ผมแปลกใจที่ทำไมวินโดส์ต้องเพี้ยนและมั่ว ทั้งที่เป็นวินโดส์แท้ เครื่องอื่นดูไม่มีปัญหาเลย แต่เครื่องที่ผมใช้ดันมีปัญหา จริงๆปัญหาของโน้ตบุ๊คเครื่องนี้มีอีกหลายอย่างที่ไม่ปลื้ม ในอนาคตจะไม่ซื้อยี่ห้อนี้แล้ว ย้อนไปดูรีวิวตัวนี้ได้ที่นี่

ข่วงหยุดยาวสงกรานต์ปีนี้เป็นปีที่ได้หยุดประมาณ 7 วัน ได้ใช้เวลากินและนอนกันจนอิ่มเลย และมีโอกาสได้ลองดูโปรแกรมหนัง พบว่ามีหนังเรื่องหนึ่งน่าสนใจ เป็นหนังญี่ปุ่น ชื่อไทยว่า เมษายนพาใครบางคนกลับมา ชื่ออังกฤษคือ April come she will.

ดูใบปิดหนังก็คิดไปแล้วว่าน่าจะเป็นเรื่องของความรักและการถ่ายรูป ยิ่งดูโฆษณา ก็มีตัวอย่างหนังที่มีกิจกรรมถ่ายรูป มีวิวสวยมาก ตัดสินใจทันทีว่าจะเข้าไปดูหนังเรื่องนี้ในช่วงหยุดยาว ลองใช้เวลาตะลุยอ่านรีวิวเกี่ยวกับหนังตัวนี้ ก็เลยพบว่า มันเป็นหนังสือมาก่อน ขายดีในญี่ปุ่นจนมีการแปลไปหลายประเทศ และมีภาษาไทยแล้วด้วย

เดินห้างผ่านร้านหนังสือก็เลยจัดมาเล่มนึง เพราะรู้สึกว่าอยากลองอ่านนิยายดูสักครั้ง จำไม่ได้เลยว่าอ่านนิยายครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ หนังสืออยู่กับตัวแล้วแต่ตั๋วหนังยังไม่ได้ซื้อ เพราะหนังไม่ได้ฮิตมาก โรงฉายเลยไม่เยอะ ต้องดั้นด้นไปดูในห้างที่ห่างไกลจากบ้าน

หนังสือสั่งซื้อที่นี่ https://shope.ee/8AA6YrXUOu

เหตุผลหนึ่งที่ซื้อหนังสืออ่านก็เพราะว่าอยากอ่านนิยาย และเคยได้คุยกับลูกเรื่องการอ่านหนังสือเทียบกับการดูหนัง เพราะลูกผมอ่านหนังสือแฮรี่พอตเตอร์อย่างติดหนึบ พอลองให้เขาได้ดูหนัง เขาก็บอกว่า หนังไม่ละเอียด หนังสือละเอียดกว่ามาก ผมหาหนังแฮรี่พอตเตอร์ให้เขา 7 ภาค เขาดูไปภาคเดียวแล้วไม่ดูอีกเลย แสดงว่าหนังสือคงละเอียดกว่ามากจริงๆ จนทำให้หนังไม่น่าสนใจ สำหรับลูกผมกับเรื่องแฮรี่พ็อตเตอร์

หลังจากดูหนัง

เนื้อหาดูงงๆนิดหน่อย แต่อาศัยประสบการณ์ที่อยู่มาจนหัวเริ่มหงอก ตีความและอนุมานเอา ก็พอจะเข้าใจเนื้อเรื่องบ้าง เรื่องนี้เฉียดการถ่ายรูปไปนิดหน่อยให้พอมีรสชาติ เนื้อหาเป็นเรื่องของชีวิตรักของพระเอกที่เกี่ยวข้องกับแฟนสองคน คนเก่าเมื่อหลายปีก่อน และคนปัจจุบันที่กำลังจะแต่งงานกัน วิวในหนังก็พอมีให้ดูตามตัวอย่างหนัง ไม่ได้สวยตาแตกอย่างที่คาดหวัง และดูแล้วไม่ต้องใช้วิวเหล่านั้นก็ได้ แต่ถ้าเราไม่ได้สนใจทิวทัศน์หรือภาพแนวท่องเที่ยวธรรมชาติ แนวเนชันแนลจีโอกราฟิค แต่สนใจภาพถ่ายผู้คน บรรยากาศรอบตัวคน เราก็พอจะใช้หนังเรื่องนี้เป็นหนังรวมภาพสวยได้ คนหัดถ่ายภาพใช้หนังเรื่องนี้เป็นแนวทางการเรียนรู้ได้ จะว่าไป ภาพที่ปรากฏให้เห็นมันก็คล้ายๆจะเป็นภาพแนวสตรีทที่มาในโทนอบอุ่น ละมุน โรแมนติค องค์ประกอบภาพส่วนมากจะเรียบง่ายตรงไปตรงมา แต่ความเรียบง่ายนี่แหละที่ยากที่สุดในการถ่ายภาพ เพราะความเรียบง่ายนั้นดูรู้เรื่องและสื่อสารได้ทรงพลัง

หลังจากอ่านหนังสือ

พอดูหนังจบแล้ว อีกสองวันก็ลองอ่านหนังสือดู ใช้เวลาหลายวันอยู่เพราะว่าอ่านนานๆก็ง่วง เนื้อหาในหนังสือค่อนข้างช้า พรรณาเยอะ เนื้อหาต่างๆในหนังสือเยอะกว่าในหนังมาก และเนื้อหาก็สลับไปสลับมาชวนให้งง ต้องใช้สมาธินิดหน่อยที่จะลำดับเหตุการณ์ต่างๆเอง ซึ่งการสลับช่วงเวลาในหนังก็ทำแบบนี้แหละ อยู่ๆก็ตัดไปอดีต อยู่ๆก็เป็นปัจจุบัน จนบางครั้งในหนัง มีฉากที่พระเอกวิ่ง เราไม่รู้เลยว่าวิ่งในอดีต หรือ วิ่งในปัจจุบัน เรื่องราวต่างๆ บุคลิกตัวละคร และเนื้อหาบางส่วนชวนคิดลึก มีบทบรรยายเหมือนเป็นหนังสือโป๊เลย ผมแปลกใจอยู่ แต่ก็ไม่แน่ใจว่า มันเป็นเรื่องปกติของเลิฟซีนที่อยู่ในหนังสือหรือเปล่า เพราะไม่เคยอ่านนิยายรักมาก่อน

สรุปเอง

รู้สึกว่า การอ่านหนังสือคือสิ่งที่จะได้อรรถรสมากที่สุด ส่วนหนังที่เข้าฉายก็เหมือนเป็นการเซอร์วิสคนอ่าน หนังเป็นเหมือนการทำภาพหน้าตาพระเอกนางเอกและตัวละครอื่นๆให้เห็นเป็นรูปธรรม แสดงสถานที่ต่างๆในจินตนาการ เหมือนเป็นนิทรรศการโชว์ภาพในหัวคนแต่งนิยาย มันเป็นตัวขยายรายละเอียดของหนังสือ ถ้าเราดูแค่ส่วนขยายหรือดูแค่ตัวหนังโดยไม่อ่านหนังสือเลย เราก็จะไม่ได้อรรถรสที่แท้จริง เพราะหนังข้ามรายละเอียดไปเยอะมาก เหมือนที่ผมเกิดความรู้สึกอิหยังวะตอนที่เดินออกจากโรงหนัง มันเหมือนไม่ได้ซึมซับอะไรจากหนังเลย เหมือนเคี้ยวอาหารแล้วไม่ได้กลืนยังไงอย่างงั้น แนะนำให้ไปอ่านหนังสือก่อน และเมื่ออ่านจบแล้ว ก็ลองแวะไปดูหนังอีกที เพื่อขยายรายละเอียดของหนังสือ

หนังสือสั่งซื้อที่นี่ https://shope.ee/8AA6YrXUOu

ได้อ่านบทความของคุณแม่ต่างชาติท่านหนึ่ง
ซึ่งเขียนถึงเหตุผลที่เธอทุ่มเทเงินทองและเวลามากมาย
เพื่อส่งลูกเรียนกีฬา
รู้สึกประทับใจกับแนวคิดของคุณแม่ท่านนี้จังเลย
จึงอยากจะแปลเพื่อนำมาแชร์กันนะคะ
.
เพื่อนคนหนึ่งของฉันถามว่า
“ทำไมเธอจึงยอมจ่ายเงินตั้งมากมายเพื่อให้ลูกเล่นกีฬา”
อืม มันก็จริง ฉันยอมรับ
แต่ฉันไม่ได้จ่ายเงินเพื่อให้ลูกเล่นกีฬาหรอกนะ
จริงๆ ฉันไม่ได้ให้ความสนใจในกีฬาที่เด็กๆ เล่นเท่าไหร่นักหรอก
อ้าว แล้วถ้าฉันไม่ได้จ่ายเพื่อกีฬา แล้วฉันจ่ายเงินเพื่ออะไรกันล่ะ
.
ฉันจ่ายเพื่อช่วงเวลาที่ลูกจะได้รู้สึกถึงความเหน็ดเหนื่อยจนอยากจะเลิกทำ แต่เขาก็ไม่ล้มเลิก
.
ฉันจ่ายเพื่อวันเวลาที่ลูกๆ ของฉันกลับมาจากโรงเรียนด้วยความเหน็ดเหนื่อยเกินกว่าจะไปซ้อมกีฬา แต่พวกเขาก็ยังไปอยู่ดี
.
ฉันจ่ายเพื่อที่ลูกของฉันจะได้มีวินัย focus และทุ่มเท
.
ฉันจ่ายเพื่อให้ลูกของฉันเรียนรู้ที่จะดูแลร่างกายของเขา,
อุปกรณ์กีฬาและสิ่งของต่างๆ ของเขาเอง
.
ฉันจ่ายเพื่อให้ลูกของฉันเรียนรู้ที่จะทำงานร่วมกับผู้อื่นและเป็นสมาชิกที่ดีของทีม เรียนรู้ที่จะแพ้และถ่อมตัวเมื่อชนะ
.
ฉันจ่ายเพื่อให้ลูกของฉันได้เรียนรู้ที่จะรับมือกับความผิดหวัง
เมื่อเขาไม่ได้ตำแหน่งที่เขาต้องการ
แต่เขาก็ยังคงกลับไปฝึกซ้อมวันแล้ววันเล่าอย่างดีที่สุด
.
ฉันจ่ายเพื่อให้ลูกของฉันได้เรียนรู้ที่จะพิชิตเป้าหมาย
.
ฉันจ่ายเพื่อให้ลูกของฉันได้เรียนรู้ไม่เพียงที่จะเคารพตัวเอง
แต่เคารพคู่แข่ง, โค้ชและเจ้าหน้าที่
.
ฉันจ่ายเพื่อให้ลูกของฉันได้เรียนรู้ว่า
ความสำเร็จหรือการเป็นแชมเปี้ยนนั้น
มันต้องแลกมาด้วยการทุ่มเททำงานหนัก
ฝึกฝนวันละหลายๆ ชั่วโมง ปีแล้วปีเล่า
พวกเขาจะเรียนรู้ว่ามันไม่มีความสำเร็จชั่วข้ามคืน
.
ฉันจ่ายเพื่อให้ลูกของฉันได้ภูมิใจในความสำเร็จเล็กๆ
และฝึกฝนเพื่อเป้าหมายใหญ่ของเขา
.
ฉันจ่ายเพื่อให้ลูกของฉันได้มีโอกาสสร้างมิตรภาพที่ยั่งยืน,
ความทรงจำที่มีค่า, และภูมิใจในความสำเร็จของพวกเขา
แบบที่ฉันก็รู้สึกเช่นกัน
.
ฉันจ่ายเพื่อให้ลูกของฉันได้ไปอยู่ในสนามแทนที่จะอยู่หน้าจอ
.
ฉันสามารถเขียนได้อีกยืดยาว แต่ขอสรุปสั้นๆ นะว่า
ฉันไม่ได้จ่ายเพื่อกีฬาหรอก
แต่ฉันจ่ายเพื่อ “โอกาส” ที่กีฬาสามารถให้กับลูกๆของฉันได้
กีฬาช่วยพัฒนาคุณลักษณะที่ดีรอบด้าน
ในการดำรงชีวิตอยู่เพื่อตัวเองและผู้อื่น
จากที่ฉันสังเกต ฉันคิดว่ามันเป็นการลงทุนที่คุ้มค่ามากๆ ทีเดียว
Cr. บทความ Trevlyn Mayo Palframan

ปกติการไปทำธุระที่สนามบิน ไม่ว่าจะเป็นการเดินทางด้วยตัวเอง หรือไปส่งคนอื่น เรามักจะเจอกับค่าอาหารในสนามบินที่แพงมาก น้ำเปล่า 1 ขวดอาจจะราคา 50-100 บาทก็ได้ อาหารต่างๆที่เคยเห็นในห้างทั่วไป พอไปอยู่ในสนามบินก็ราคาสูงขึ้นหลายเท่าตัว เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องน่าเบื่อสำหรับคนเดินทาง แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะร้านค้าเขาตั้งราคาแบบนั้น เราจะไปบังคับให้เขาขายถูกก็ทำไม่ได้

แต่ก็พอจะมีร้านอาหารขายถูกอยู่บ้าง ซึ่งได้เจอโดยบังเอิญ เพราะว่า ผมไปสนามบินไม่บ่อย เคยจ่ายราคาแพง และปีนี้ ก็ได้เห็นร้านราคาถูกตั้งอยู่ ก็เลยมาบันทึกไว้ว่าเจอร้านราคาประหยัดในสนามบิน ซึ่งสนามบินแห่งนี้คือ สนามบินดอนเมือง

ตำแหน่งร้านนี้ตั้งอยู่ในอาคาร 1 ซึ่งเป็นอาคารที่เชื่อมต่อกับอาคารจอดรถ. เมื่อเราจอดรถที่อาคารจอดรถที่รถไม่ค่อยว่างได้แล้ว เราก็ต้องขึ้นลิฟท์ไปที่ชั้น 3 ของอาคารจอดรถ แล้วเดินเข้าอาคาร 1 โดยที่ทางเข้านี้ก็จะมีร้านอาหารตั้งอยู่

สองร้านนี้ขายราคาไม่แพง ถือว่าถูกมากด้วยหากเทียบกับร้านทั่วไป และยังมีร้านกาแฟอยู่ข้างๆร้านนี้อีกด้วยที่ราคาไม่แพง ก็ลองแวะอุดหนุนกันได้

การถ่ายคลิปวิดีโอในปัจจุบันเป็นเรื่องง่าย เพราะทุกคนสามารถใช้สมาร์ทโฟนถ่ายคลิปวิดีโอได้อยู่แล้ว และกล้องดิจิทัลก็มีความสามารถในการถ่ายวิดีโอมาตั้งแต่ต้น ปัจจุบันความสามารถในการถ่ายวิดีโอก็สูงขึ้นเรื่อยๆ ความละเอียดมากขึ้น มีระบบกันสั่นที่ดีขึ้น แต่สิ่งหนึ่งที่พัฒนาไม่ทันคือเทคโนโลยีการป้องกันเสียงลม

การบันทึกคลิปวิดีโอจะมีปัญหาทันทีถ้ามีลมแรงพัดผ่านไมโครโฟนบนกล้อง ทั้งลมจากปาก และลมจากสิ่งแวดล้อม ไมโครโฟนจำนวนมากที่ต้องใช้กับปากคนจะต้องมีตัวฟองน้ำหุ้มเอาไว้ เราจะเรียกตัวฟองน้ำนี้ว่า windscreen เพราะเสียงลมจากปากจะทำให้เกิดเสียงพรึ่บพรั่บ

ไมโครโฟนอีกหลายตัวจะมีตัวป้องกันลมเป็นแบบมีขน คนไทยก็เรียกขนแมว ฝรั่งก็เรียก dead cat ซึ่งมันก็คือ windscreen ชนิดหนึ่งนั่นเอง

กล้อง Sony Zv-1F เป็นกล้องคอมแพ็คที่ออกแบบมาให้ใช้บันทึกวิดีโอเป็นหลัก เน้นการใช้งานวิดีโอ และไมโครโฟนที่ติดอยู่บนกล้องก็เป็นไมค์คุณภาพดี แต่อย่างไรก็ตาม การใช้งานในที่ลมแรงก็จะมีปัญหาเรื่องเสียงเสมอ การป้องกันเสียงลมที่ดีที่สุดยังคงต้องใช้ตัวป้องกันแบบดั้งเดิม คือ ต้องมี windscreen ซึ่งเราก็จะเห็นตัวขนแมวสีขาวติดอยู่บนกล้อง หากไม่ใช้ก็สามารถถอดเก็บได้ ดังนั้น เมื่อเราจะใช้ Zv-1F ถ่ายคลิปวิดีโอก็ควรติดตัวป้องกันเสียงลมไว้เสมอ

ภาพด้านล่าง คลิปแรกจะเป็นการสาธิตการไม่ใช้ตัวป้องกันเสียงลม ส่วนคลิปด้านล่างจะใส่ตัวป้องกันเข้าไปด้วย ลองฟังเสียงคลื่นริมทะเลเปรียบเทียบกัน แล้วจะรู้ได้ว่า เสียงลมกระแทกไมโครโฟน หรือ เสียงพรึ่บพรั่บเป็นอย่างไร

คลิปบันทึกริมทะเล ลมแรง ไม่ใช้ windscreen