วันที่ 26 พฤศจิกายน 2551 พันธมิตร เคลื่อนตัวเข้้าปิดสนามบินสุวรรณภูมิ ทำให้เที่ยวบินทั้งหมดถูกยกเลิก  สิ่งที่ตามมาก็คือคนเดินทางกว่าสี่พันคนในวันนั้นต้องติดอยู่ในสนามบิน  การค้าขายกับต่างประเทศบางอย่างเริ่มมีปัญหา  การท่องเที่ยวเสียหายทันทีไม่ต้องตีราคา  ปัญหาดูเหมือนจะอยู่ไกลตัวคนทำงานอย่างผม  แต่ในที่สุดมันก็ส่งผลจนได้

ผมกับเพื่อนกำลังทำงานออแกไนเซอร์  กำลังจะจัดงานเลี้ยงของฝรั่งกลุ่มหนึ่ง  บริษัทของผมรับผิดชอบการจัดงาน  เงินหมุนเวียนในงานนี้ประมาณหนึ่งแสนบาท  บริษัทสำรองจ่ายของไปบางรายการ  กำหนดการเหลืออีกไม่กี่วัน  การเตรียมงานเริ่มไปแล้วเกินครึ่ง  พอมาเจอเหตุการณ์ปิดสนามบิน  ฝรั่งก็ไม่สามารถเดินทางได้  ได้แต่ภาวนาว่า เหตุการณ์จะจบเร็ว  ถ้ายืดเยื้อแล้วเครื่องบินเข้าออกไม่ได้  งานก็ล่ม  การยกเลิกงานไม่รู้ว่าจะขอเก็บเงินอะไรกลับมาได้บ้าง  รู้แต่ว่าสิ่งที่ลงทุนจ่ายไปแล้วขอคืนไม่ได้  ….เศร้าไหม  ไม่คิดเลยว่าความยับเยินของเศรษฐกิจจะส่งผลกับผมด้วย  ทีแรกคิดว่าเป็นเรื่องไกลตัว  คิดถึงคนที่ทำธุรกิจท่องเที่ยว  คนทำธุรกิจส่งออก  คนที่ค้าขายกับต่างประเทศ  เขาน่าสงสารกว่าผมอีก  ความเสียหายครั้งนี้ไม่รู้จะต้องใช้เวลาเยียวยานานเท่าไหร่  ภาพลักษณ์ของประเทศยังมีเวลากู้  จะหนึ่งปี หรือห้าปี ก็ยังรอได้  แต่ธุรกิจของเอกชนบางราย  แค่หนึ่งวัน หรือแค่รายได้ที่หายไปในช่วงเวลาแย่ๆ  สายป่านเขาไม่ยาว เขาไม่สามารถอดข้าวได้เป็นเดือน  ดอกเบี้ยเงินกู้ไม่เคยหยุดทำงาน  ธุรกิจพังทันที  ไม่รู้จะไปทวงคืนจากใครเลย