เช้านี้ในอีเมลมีข้อความจาก eyeem บอกว่า ภาพขายได้  มีเมลเข้ามาจำนวน 5 เมล  ตื่นเต้นมากเลยรีบเข้าไปดู  พบว่าเป็นภาพที่ขายผ่านช่องทางของ gettyimages และขายได้ 5 ภาพในวันเดียว

ภาพแม่อุ้มลูกเป็นภรรยาและลูกของผมเอง ลูกผมชื่อขอบฟ้า ภาพนี้ถ่ายตอนขอบฟ้าอายุ 10 เดือน ถ่ายที่บ้านแม่ของผม  เป็นช่วงเวลาที่พาหลานไปเยี่ยมอาม่า  ขอบฟ้ากำลังยิ้มเก่ง ใครเห็นก็ละลาย  ภาพแม่อุ้มลูกก็เป็นภาพที่ได้รับความร่วมมือจากทั้งแม่และเด็ก  คือมีจังหวะนิ่งพอให้จับภาพได้  เลนนส์ 85f1.8 ช่วยให้การถ่ายภาพในบ้านที่แสงไม่สว่างมากทำได้ง่ายขึ้น  ภาพแบบนี้ ถ้ากล้องผมติดเลนส์รูรับแสง f2.8 หรือ f4 อาจจะไม่ได้แสงนุ่มสีสวยเท่านี้  และความเบลอที่ฉากหลังของรูรับแสงกลางๆก็จะไม่สวยนุ่มละมุนเท่านี้

ภาพนี้ขอบฟ้าอายุประมาณ 2 ขวบครึ่ง  เป็นวัยที่วิ่งเล่นสนุกสนาน วันนี้นอนตื่นสาย กล้องอยู่ในมือ ผมก็จัดการถ่ายภาพเก็บไว้  ห้องนอนสลัวๆ ผมเดินไปเปิดผ้าม่านให้แสงเข้า แสงเช้าเข้าทางหน้าต่าง  ให้ภาพนุ่มนวล สีสวย  โทนแสงอมเหลืองนิดๆให้ความรู้สึกอบอุ่น กล้องดี เลนส์ดี แสงดี ทุกอย่างก็ลงตัว

ขอบฟ้าวัย 4 ขวบไปเดินเล่นในห้างเซ็นทรัลแถวบ้าน  มุมของเล่นเด็กเป็นมุมดูดวิญญาณ เด็กคนไหนเดินผ่านก็ต้องแวะ ต้องหยิบ ต้องจับ ต้องเล่น  พ่อแม่หลายท่านก็จะอาศัยมุมนี้เอาไว้ปล่อยให้เด็กได้ใช้เวลากับของเล่นที่วางไว้ให้เล่นนิดๆหน่อยๆ  ก็เป็นการประหยัดเงินไปได้บ้างกับการซื้อของเหล่านี้  แต่ไปเปลืองกับค่ากินในห้างแทน  ภาพมุมนี้ผมได้แรงบันดาลใจจากการดูโฆษณาของกล้องโพราลอยด์รุ่น sx-70 ซึ่งเป็นกล้องถ่ายภาพที่ได้ภาพทันที กล้องตัวนี้ออกขายในช่วงทศวรรษที่ 70  หนังโฆษณาของกล้องรุ่นนี้มีฉากเด็กเล่นของเล่น และผู้เป็นพ่อก็ถ่ายภาพเด็กในมุมของเล่นเอาไว้  ผมชอบเรื่องราวของโฆษณานี้และเมื่อเห็นภาพลูกตัวเองกำลังเล่น  องค์ประกอบภาพของโฆษณาก็ผุดขึ้นในหัว ก็เลยเก็บภาพแบบนี้ได้

ภาพอาหารเช้าดูน่ากิน เป็นสเต๊กในโรงแรมแห่งหนึ่งในภูเก็ต  ผมกับแฟนมาฮันนีมูนที่ภูเก็ตหลังแต่งงาน  อาหารจานนี้เป็นมื้อเช้าที่แตกต่างไปจากเมนูบุฟเฟ่ต์ตามโรงแรม  เป็นอาหารตามสั่งนั่นเอง  ภาพนี้ผมถ่ายเก็บไว้โดยคิดว่าสักวันหนึ่งอาจจะได้ใช้ทำโฆษณา  อาจจะได้ใช้กับธุรกิจสิ่งพิมพ์ที่เป็นอาชีพของผมเอง  และเมื่อคิดจะขายภาพสต๊อคก็เลยคัดภาพนี้ส่งขายด้วย  และภาพนี้ก็มียอดโหลดเข้ามาหลายครั้ง

ภาพคู่แต่งงานถือดอกไม้  เป็นภาพที่ผมจงใจถ่ายเก็บไว้เพื่อใช้ประโยชน์เป็นภาพสต๊อคจริงๆ  ตอนถ่ายก็คิดไว้แล้วว่าภาพนี้คือภาพขาย จะใช้ทำสื่อสิ่งพิมพ์แน่นอน  แต่ตั้งแต่ถ่ายภาพนี้ในปี คศ2009 ผมก็ไม่เคยใช้ภาพนี้ทำสื่อสิ่งพิมพ์ใดๆเลย  เพราะว่า ไม่มีใครเห็นภาพนี้นั่นเอง  ซึ่งมันเป็นข้อเสียของผมข้อหนึ่งเลยคือ อยากขายภาพ อยากใช้ภาพ แต่ไม่เอาไปโชว์   ก็เลยเอาไปวางขายซะ แล้วก็มียอดขายเข้ามา

ยอดขายจากสต๊อคภาพพวกนี้ให้รายได้กับผมแค่เล็กน้อย ยังไม่พอจะจ่ายค่ามือถือ 1 เดือนเลย  แต่มันก็ต้องค่อยๆสะสมไปเรื่อยๆ  มันจะสร้างรายได้ให้เราตลอดไปตราบเท่าที่โลกธุรกิจยังคงต้องใช้ภาพสวยงาม  ช่างภาพสมัครเล่นที่อยากจะเอาจริงเอาจังกับการสร้างรายได้ในฝันก็ควรจะศึกษาการขายภาพด้วยช่องทางเหล่านี้  เพราะมันเป็นรายได้ที่ไหลเข้ามาเรื่อยๆ  เข้ามาแม้แต่ตอนนอนหลับ  เป็นรายได้ที่เราไม่ต้องพบปะพูดคุยกับลูกค้า  เราไม่ต้องเอาอกเอาใจใคร  คนซื้อภาพเหล่านี้เพราะภาพเป็นตัวของตัวเอง แม้ว่ารายได้จะไม่เยอะ  แต่มันก็สร้างความภาคภูมิใจและบอกกับเราได้ทุกครั้งที่มียอดขายว่ามีคนชอบงานของเราจริงๆ  มีคนยอมรับกับฝีมือการถ่ายภาพของเราจริงๆโดยที่คนนั้นไม่ได้รู้จักเรา  ปลื้มและฟิน

 

หากต้องการหารายได้จากการขายภาพ แนะนำให้เริ่มที่ shutterstock ครับ เพราะเริ่มง่ายกว่า