เมื่อวานซืนผมได้รับอีเมลจากเพื่อนกลุ่มช่างภาพที่เคยเรียนด้วยกัน  ช่างภาพอาวุโสท่านหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนนักเรียนรุ่นเดียวกันได้เสียชีวิตลงด้วยอาการหัวใจวาย  ซึ่งคงเป็นวิธีตายของคนมีบุญ  เพราะคงไม่ได้เจ็บปวดอะไร  น่าจะเหนื่อยแล้วหลับไปเอง  พอผมได้ข่าวก็แวะไปร่วมงานศพเมื่อวานนี้  เป็นงานศพที่มีภาพผลงานของเขาวางโชว์อยู่  ขาตั้งแสดงภาพมีจำนวนพอๆกับขาตั้งพวงหรีด  เป็นงานศพอีกรูปแบบหนึ่งที่ไม่ค่อยได้เห็น

ช่างภาพท่านนั้นชื่อ นายชาตรี อังอัจฉริยะ  อายุ 63 ปี  งานหลักเขาเป็นช่างซ่อมรองเท้า มีแผงประกอบการอยู่แถวถนนท่าดินแดง  งานอดิเรกคือการถ่ายภาพ  โดยเฉพาะภาพขาวดำ  และมีกิจกรรมออกทริปเดินทางท่องเที่ยวถ่ายภาพอยู่บ่อยมาก  ผมเรียกเขาว่า “ป๋า” เป็นเพราะป๋าอายุเยอะกว่าเพื่อนนักเรียนทุกคนอย่างมาก  เรามีอาจารย์คนเดียวกัน และอาจารย์ก็เรียกเขาว่า”ป๋า”เหมือนผม  ตอนนั้นป๋าหัดทำงานขาวดำ โดยมีอาจารย์เป็นคนให้คำแนะนำ  งานขาวดำเป็นมากกว่าการหัดถ่ายรูป  เพราะผมหัดถ่ายรูปจนผมมีภาพที่ดีที่ผมพอใจ  แต่ผมอัดภาพขาวดำได้แย่กว่าป๋า  เพราะผมไม่ได้หัดทำงานขาวดำอย่างจริงจัง  ไม่ได้พยายามทำงานขาวดำเหมือนอย่างช่างภาพงานขาวดำจริงๆเขาทำกัน  ผลงานขาวดำของป๋าเมื่อสิบปีที่แล้ว กับวันนี้ที่แสดงหน้าศพ เป็นผลงานที่แทบจะไม่ใช่คนเดียวกัน

การอัดภาพขาวดำเป็นงานศิลปะ  ถ้าทำไปอย่างไม่ค่อยรู้เรื่อง ไม่พิถีพิถัน มันจะดูว่าเป็นงานธรรมดา  ไม่มีแรงดึงดูดอะไรเลย  ผมเห็นภาพที่โชว์ในงานนี้แล้วรู้สึกได้คิด  การเรียนรู้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ตลอดชีวิต  ผลของการเรียนรู้จะส่งผลในอีกหลายปีต่อมา

ภาพผลงานเหล่านี้เป็นงานขาวดำเกรดสูง  เป็นงานชั้นดี  เป็นงานที่ผมยังไม่สามารถทำได้เทียบเท่า  ด้วยเป็นเพราะประสบการณ์และชั่วโมงบินต่ำกว่าเยอะ  การเรียนรู้สะสมทีละเล็กละน้อยเป็นสิ่งจำเป็นของช่างภาพ  และอาจจะเป็นสิ่งจำเป็นของงานศิลปะทุกแขนง  ออกจากงานศพนี้แล้วมีเรื่องให้คิดเยอะเลย  “การพอใจในผลงานของตนเองเท่ากับเป็นการเลือกที่จะอยู่อย่างคนโง่”  ผมคิดแบบนี้