ไม่ค่อยอยากจะเชื่อตัวเองสักเท่าไหร่ว่าทำไมเป็นคนใจง่ายปานนี้  อยู่ดีๆก็มีเรื่องให้เสียเงิน  แต่เป็นการเสียที่เต็มใจและดีใจอย่างมาก  หากพูดคำว่า “แผ่นเสียง” ก็คิดไว้แล้วว่าเก่า เชย  แต่มันคลาสิคมากสำหรับผมเอง  ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงทำให้คิดแบบนี้  อาจจะเป็นความเท่ห์  เท่ห์ที่เรามีของสะสมที่คนอื่นๆสวนใหญ่เขาไม่สนใจกัน  ผมซื้อแผ่นเสียงเก็บไว้บ้างเป็นบางแผ่น  ซึ่งมักจะได้มาจากร้านขายของเก่า  เป็นแผ่นที่ต้องไปคุ้ย ไปรื้อ ฝุ่นจับ มือเปื้อน  หลายแผ่นที่ได้มาก็อยู่ที่บ้านเพื่อน  เพราะได้มาแล้วไม่มีเครื่องจะเปิดเล่น  เลยฝากเพื่อนไว้  

วันนี้เดินเล่นในห้าง บังเอิญไปเจอร้้านขายแผ่นเสียงเปิดใหม่  ร้านขายแผ่นเสียงเปิดตัวขึ้นในห้างไอที  ห่างจากร้านไปยี่สิบเมตรเป็นร้านขาย mp3 ซีดีเถื่อน  มันดูเป็นปรากฏการณ์ที่น่าประหลาดใจ  ใครหนอช่างคิดช่างมั่นใจ  ผมยังไม่กล้าคิดเลยว่าธุรกิจแผ่นเสียงจะเกิดขึ้นในสถานที่แบบนี้ ณ พศ นี้  แต่มันก็มีให้เห็นจริงๆ  แล้วในร้านก็มีเครื่องเล่นแผ่นเสียงขายเสียด้วย  ปกติเครื่องเล่นแผ่นเสียงจะราคาแพงมาก  แพงกว่าเครื่องเล่นดีวีดีที่ดีที่สุดในโลกเสียอีก  นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมได้แต่ฝันว่าสักวันคงใจถึง มีเงินเยอะพอจะซื้อได้  แต่วันนี้ดันมีของถูกมาวางขาย  จะลังเลให้คนอื่นตัดหน้าไปทำไม  เลยตัดสินใจอุ้มกลับบ้านแล้วก็เอามาเปิดกับแผ่นที่สะสมไว้  ตอนหยิบแผ่นออกจากซอง แล้วค่อยๆวางลงไปให้มันได้ตำแหน่ง  ยกหัวเข็มมาวางบนแผ่นที่กำลังหมุน  แค่ตั้งท่าก็รู้สึกดีแล้ว  แต่คุณภาพเสียงที่ได้ก็ผิดหวังเล็กน้อย  แต่ทำใจได้เพราะว่ามันเป็นของถูก  ข้อด้อยเลยกลายเป็นข้อจำกัด  ข้อจำกัดคือสิ่งที่เรายอมรับ  ก็ยอมรับตั้งแต่แรกเห็นไปแล้ว  รักแรกพบนะเออ……..