มีอยู่วันหนึ่ง มีโทรศัพท์ดังในโรงพิมพ์  เสมียนของผมรับสายโทรศัพท์  ในสายถามว่า ที่นี่ใช่โรงพิมพ์หรือเปล่า  มีลูกเจ้าของโรงพิมพ์เป็นช่างภาพหรือเปล่า  เขาอยากติดต่อช่างภาพ  เสมียนผมเงยหน้าขึ้นมาแล้วเล่าคำถามให้ฟัง ผมก็เลยให้โอนสายเข้ามา แล้วผมก็รับสาย  หลังจากแนะนำตัวว่าผมคือช่างภาพ  เขาก็ถามว่า ผมเคยทำงานให้เขาใช่ไหม เมื่อหลายปีก่อนเขามีการจ้างถ่ายรูปเมนูอาหารชุดหนึ่ง  เขาจำได้แค่ว่า ช่างภาพที่รับจ้างเคยแนะนำตัวกับเขาว่ามีโรงพิมพ์ด้วย   และเขาได้รับนามบัตรของช่างภาพเอาไว้ เป็นนามบัตรที่ทำด้วยกระดาษสีน้ำตาล  แล้วเขาก็ถามผมว่า คุณเคยใช้นามบัตรกระดาษสีน้ำตาลหรือเปล่า

ผมตอบว่าผมน่าจะเป็นช่างภาพคนนั้น แต่ผมจำไม่ได้ว่าผมเคยใช้นามบัตรกระดาษสีน้ำตาลแจกให้เขา  ซึ่งผมจะใช้นามบัตรกระดาษสีอะไรก็ได้  เพราะเป็นโรงพิมพ์  มีกระดาษมากมายให้เลือกใช้ ซึ่งก็อาจจะเป็นไปได้ว่าผมเคยใช้นามบัตรที่ทำด้วยกระดาษสีน้ำตาล  เขาก็เลยถามว่าคุณเคยมารับจ้างถ่ายภาพอาหารกับเขาไหม  ผมเริ่มนึกย้อนไปและบอกชื่อบริษัทที่ผมเคยไปรับจ้างชื่อบริษัท  ….  เขาตอบว่าใช่  เขาลาออกจากบริษัทที่ว่าแล้ว

เขาก็เลยเล่าให้ฟังยาวเฟื้อย  ว่าเขาออกจากบริษัทแห่งนั้นแล้ว  ด้วยเหตุผลว่าแม่ป่วยหนัก  และต้องกลับมาดูแลแม่  ตอนนี้ก็ว่างงานอยู่  แต่ก็มีเพื่อนมาให้ช่วยทำงานเกี่ยวกับการขายข้าว  ซึ่งเป็นงานบางส่วนที่เขาช่วยทำก็มีการถ่ายรูปสินค้า  ก็เลยนึกถึงช่างภาพที่เคยใช้งานขึ้นมา  และเขาก็เริ่มค้นหาผมจาก google โดยพิมพ์คำค้นหาดังนี้  “ช่างภาพ โรงพิมพ์ จอมทอง”  แล้วเขาก็เจอบล๊อกที่ผมเขียนไว้  มีเบอร์โทรของโรงพิมพ์  เขาก็เลยลองโทรเข้ามา

งานที่เขาจะให้ผมทำก็คือ  ถ่ายภาพเม็ดข้าวให้สวยที่สุดเท่าที่ข้าวธรรมดาจะเป็นได้  แต่ค่าจ้างก็ยังไม่กำหนด  เขาอยากให้ผมเสนอราคาดู  เพราะต้องให้เจ้าของงานตัดสินใจ  เขาเป็นเพียงผู้ที่ช่วยติดต่อสืบค้น  ผมก็เลยรับปากว่าจะลองถ่ายให้ดูและจะคิดราคาไม่แพง  ผมขอตัวอย่างข้าวที่เขาขายเพื่อนำมาลองถ่ายภาพ

ผมเซ็ทอัพอุปกรณ์การถ่ายด้วยกล้อง DSLR แบบ Full frame พร้อมเลนส์มาโครที่ถ่ายได้ระดับ 1:1 ซึ่งเป็นอุปกรณ์ที่ดีที่สุดที่ผมมี  และใช้ชุดไฟแฟลช 2 ดวง กับกล่องที่ดัดแปลงให้เป็นเต๊นท์ถ่ายภาพ   หลังจากที่ไม่ได้ถ่ายภาพเหล่านี้มานานแล้ว  กว่าที่ผมจะประกอบอุปกรณ์ทุกอย่างขึ้นมาให้พร้อมใช้งาน กว่าจะจัดสถานที่ให้พร้อมสำหรับทำงานก็ใช้เวลาไปเกือบชั่วโมง

กองเมล็ดข้าวผมเลือกสีอ่อนมาลองถ่ายดูก่อน  เพราะว่าผมคิดว่าสีอ่อนถ่ายยากกว่า  พอลองโรยเมล็ดข้าวสารลงไปเท่านั้นแหละ  มันร่วงกราวและกระจายตัวไปบนพื้นที่กล่อง  ความลื่นของเมล็ดทำให้มันกระจายตัวไปเร็วมาก  เร็วจนผมต้องเปลี่ยนวิธีจากการเทเป็นค่อยๆโรยทีละนิดเหมือนหยิบเกลือมาโรยอาหาร

ลองถ่ายไปหลายๆภาพเพื่อยืดเส้นยืดสาย และปรับแต่งกล้อง เลือกการตั้งค่ากล้องให้เหมาะสมกับการถ่ายภาพลักษณะนี้  รูรับแสงแคบ รูรับแสงกว้างให้ผลต่างกัน  สปีดชัตเตอร์สำหรับการถ่ายภาพด้วยแฟลชผมจะตั้งไว้ที่ 1/100 วินาที  จริงๆควรจะได้สูงกว่านี้แต่ผมจำสเป็คไม่ได้ว่ากล้องของผมมีความเร็วในการทำงานกับแฟลชเท่าไหร่  เพราะจากประสบการณ์ที่เคยใช้มา  เวลาเราตั้งความไวตามสเป็คของกล้องว่าทำงานกับแฟลชได้ที่ 1/125 หรือ 1/200 ก็ตาม  ที่ตัวเลขเต็มสเป็ค มันเหมือนจะมีขอบดำเล็กๆให้พอสังเกตเห็น  มันเป็นความเร็วที่เกือบไม่ทัน  แต่แสงมันหายไปแล้วนิดหน่อย  ก็เลยตั้งค่าให้ต่ำกว่าสเป็คไว้เยอะหน่อย  เลยจบที่ 1/100 วินาที

พอถ่ายภาพออกมาแล้วขยายดูผมพบว่า เมล็ดข้าว แต่ละเมล็ดไม่สวยเลย  มีรอยถลอด มีรอยขรุขระ และส่วนใหญ่จะมีเมล็ดสีเพี้ยนปะปนกันอยู่ในกลุ่ม   และเมื่อพยายามจะหยิบเมล็ดสีประหลาดออกจากกอง แรงกดจากนิ้วผมก็ทำให้กองข้าวมีรอยยุบ รอยเบี้ยว ต้องเกลี่ยและโรยข้าวใหม่ทุกครั้ง  เป็นประสบการณ์การเผชิญปัญหาที่ไม่คาดคิด  การทดลองครั้งนี้ผมใช้เวลาไป 2 ชม. กับการทดสอบถ่าย  และคิดว่ามีจุดที่ต้องปรับปรุงอีกหลายอย่างในการถ่ายครั้งต่อไป  การถ่ายภาพสิ่งของเล็กๆนี่มันไม่ง่ายเลยจริงๆ

ข้าวสารสีม่วงกลับถ่ายง่ายกว่า

ภาพเม็ดข้าวสีม่วงเอาไปแปลงเป็นโทนขาวดำก็ดูสวยไปอีกแบบ