วันหนึ่งในช่วงวันหยุดยาว ผมไปธุระที่ห้างแห่งหนึ่ง ทำธุระเสร็จก็หาอะไรกิน เหลือบไปเห็นร้านก๋วยเตี๋ยวแนวญี่ปุ่นร้านหนึ่งในห้าง ดูการแต่งร้านและลักษณะที่นั่งแล้วก็เป็นคอนเส็บญี่ปุ่นเต็มๆ 

ที่นั่งเรียงแถวเหมือนบาร์ ใครมาก็นั่งตามสะดวก เราก็อาจจะต้องนั่งติดกับคนแปลกหน้าบ้าง ภาพร้านอาหารและที่นั่งแบบนี้เห็นบ่อยที่ญี่ปุ่น ในหนัง ในละคร ผมเข้าไปนั่งแล้วก็เลือกสั่งก๋วยเตี๋ยวมากิน 1 ชาม นั่งอ่านข้อมูลในมือถือเพื่อรอเวลา

ก๋วยเตี๋ยวเสิร์ฟแล้วก็เริ่มกิน รสชาติอร่อยดี ราคาร้อยกว่าบาท ก็ถือว่าเป็นราคาปกติของอาหารจานเดี่ยวในห้าง กินไปเพลินๆก็สะดุ้งตกใจ อยู่ๆก็มีเสียงพ่อแม่ลูกคุยกัน เขามากันสามคน นั่งอยู่ข้างๆผมเลย รู้สึกไม่คุ้นเคยเล็กน้อย แต่สิ่งที่ทำให้สะดุ้งคือเสียงคุยกัน ตัวพ่อนี่เสียงดังมาก คุยกับลูกที่น่าจะอายุสามขวบ เขาคุยกันเหมือนเด็กมีปัญหาทางการได้ยิน คุยเสียงดังจนต้องหันมอง แล้วก็ก้มหน้ากินต่อ ไม่อยากมีเรื่อง ไม่อยากทะเลาะ แค่รู้สึกรำคาญกับเสียงพูดคุยที่ดังเกินปกติ 

ทำให้นึกถึงนิสัยคนญี่ปุ่นที่มักจะพูดคุยเสียงเบาๆ นั่นคงเป็นเพราะประเทศเขามีคนเยอะ ต้องเดินทางร่วมกัน ต้องกินข้าวร่วมกันกับคนแปลกหน้าในโต๊ะอาหารที่อยู่ชิดกัน จนทำให้เขาไม่กล้าส่งเสียงดัง จะได้ไม่รบกวนคนอื่น เพราะเขาเองก็คงไม่อยากถูกรบกวนเหมือนกัน ผมเริ่มเข้าใจคนญี่ปุ่นแล้วว่าทำไมถึงไม่ส่งเสียงดังในที่สาธารณะ เพราะมันน่ารำคาญแบบไหน ได้สัมผัสเองถึงเข้าใจ

ก๋วยเตี๋ยวอร่อย แต่มลภาวะจากเสียงคุยที่ดังเกินไปทำให้รู้สึกรำคาญและอยากลุกหนีไปไกลๆ ผมเตือนตัวเองว่าต่อไป อย่าคุยเสียงดังในที่สาธารณะ มันสร้างความน่ารังเกียจอย่างรุนแรง ไม่อยากเป็นคนที่ถูกเกลียด