ปกติปฏิทินที่ทำประจำทุกปีจะใช้ภาพแต่ละเดือนเป็นเหตุการณ์ในเดือนเดียวกันของปีที่แล้ว เพื่อทำให้การใช้ปฏิทินในแต่ละเดือนที่ผ่านไปเราจะจำได้ว่า เดือนนี้ปีที่แล้วเราไปไหนมา บ้านเราพ่อแม่ลูกได้ทำกิจกรรมอะไรบ้างที่น่าจดจำ ในหลายปีที่ผ่านมาก็ทำมาทุกปี มาปีนี้เพิ่งมีข้อสังเกตุ เลยถือโอกาสรีวิวชีวิตของปีที่ผ่านมา

เดือน1 ของปีที่แล้ว หลังจากที่ประเทศไทยอยู่กับโควิดมาครบ 1 ปี มีการระบาดครั้งรุนแรงจนทำให้รัฐบาลประกาศล็อคดาวน์ สั่งให้ปิดห้าง ร้านอาหารห้ามขาย และต่อมาก็ค่อยๆผ่อนปรน ปิดสลับเปิดกันประมาณ 2 ครั้ง และเดือน 12 ปลายปี ก่อนจะมีเทศกาลปีใหม่ ประเทศก็ประสบกับการแพร่ระบาดอีกครั้ง พอหลังปีใหม่ ประเทศเราดีขึ้น คนติดเชื้อไม่สูงมาก แต่เศรษฐกิจพังยับเยิน ร้านอาหารปิดระเนระนาด ธุรกิจบริการหยุดชะงักไปเลย เดือนมกราคมของปี 2564 เราได้เริ่มเดินทางไปเที่ยวกันอีกครั้ง และเราไปหาข้าวกินไกลบ้านกันหน่อย ไปกันถึงปทุมธานี กับร้านอาหารพร้อมบรรยากาศฟาร์ม จำชื่อร้านไม่ได้แล้ว

กุมภาพันธ์ 2564 เรายังคงอยู่กับโควิดที่ยังดูเหมือนควบคุมได้ รัฐบาลอนุญาตให้โรงเรียนสามารถให้นักเรียนไปเรียนได้ การเรียนออนไลน์ตลอดหลายเดือนในปี 2563 ได้ผลบ้าง ไม่ได้ผลบ้าง แต่พ่อแม่และลูกก็มีพัฒนาการในเรื่องการประชุมออนไลน์ มีทักษะการใช้โปรแกรมสื่อสารในคอมพิวเตอร์และสมาร์ทโฟนกันอย่างก้าวกระโดด คุณตาคุณยายยังไหว้เจ้าในตรุษจีนอยู่

เดือนมีนาคมมีโชคดีเกิดขึ้นกับบ้านเรา มีนกกระจอกตัวเล็กๆร่วงจากรังที่หาไม่เจอ ตัวแดงๆไม่มีขน ตกอยู่ที่พื้นปูน เราเก็บลูกนกมาเลี้ยง หาข้อมูลจากอินเทอเน็ตว่าลูกนกกินอะไร อยู่ยังไง แล้วคนในบ้านก็ช่วยกันดูแลนกกระจอกตัวนี้ ในช่วงเวลาที่นกยังบินไม่ได้ นกตัวนี้ไม่กลัวคน สามารถเดินมากินอาหารบนมือคนได้ เด็กก็มาดู มาป้อนอาหารกันสนุกสนาน สามารถนำมาถือ มาวางบนหัวได้ไม่บินหนี ขอบฟ้าตั้งชื่อนกว่านาซ่า และนาซ่าก็อยู่ในบ้านเราไปอีกหลายเดือน แม้ว่าจะโตบินได้แล้ว บินออกจากบ้านไปแล้ว แต่ก็กลับมาเที่ยวเล่นในบ้านบ่อยๆ

ช่วงเดือนเมษายนเป็นช่วงเวลาที่เราวางแผนเที่ยวไว้หลายทริป มีทริปใหญ่จังหวัดตราดที่เราวางแผนกันมานาน ทีแรกตั้งใจจะนั่งเครื่องบินไป แต่สงกรานต์มีการแพร่ระบาดของโควิดรุนแรงมาก รัฐบาลดำเนินการผิดพลาดหลายอย่าง ทำให้มีการเดินทางพาเชื้อโควิดที่ระบาดหนักในกรุงเทพกระจายสู่ทุกภูมิภาค โดยอาศัยไปกับการเดินทางกลับบ้านต่างจังหวัดของผู้คน เราก็เลยหลีกเลี่ยงการขึ้นเครื่องบินเพื่อที่จะไม่ต้องไปอยู่ใกล้กับคนอื่นในห้องปิดไม่ระบายอากาศ การเดินทางโดยรถยนต์ก็เลยเป็นทางเลือกที่เราใช้ และทริปนี้ก็เดินทางขับรถกันสนุกเลย จังหวัดตราดอยู่ไกลจากกรุงเทพประมาณ 500 กิโล เราขับไปเที่ยวไป พักกลางทางด้วย โดยมีจุดหมายปลายทางเป็นเกาะกูด แต่ในวันสุดท้ายที่เราจะต้องข้ามไปเกาะกูดเราก็พบว่ามีการแพร่ระบาดของโควิดไปถึงโรงแรมที่เกาะ และเราตัดสินใจยกเลิกการข้ามไปเกาะในนาทีสุดท้าย เลือกจะขับรถเที่ยวไปเรื่อยๆในจังหวัดตราดแทน ทริปนี้สนุกมาก และมีสิ่งที่ประทับใจคือขอบฟ้าได้มาเห็นเหยี่ยวจำนวนมาก ขอบฟ้าชอบนกนักล่ามานานหลายเดือนแล้ว และเหยี่ยวที่ขอบฟ้าชอบก็บินร่อนอยู่ในจังหวัดตราดจนนับไม่ถ้วน เป็นประสบการณ์ใกล้ชิดเหยี่ยวที่หาได้ยากมาก

เดือนพฤษภาคมเป็นช่วงเวลาที่เราควรจะได้เปิดเทอมและไปเรียนตามปกติ แต่โควิดทำให้โรงเรียนไม่เปิด แม้ว่ารัฐบาลจะเลื่อนกำหนดการเปิดเทอมออกไปอีกเป็นเดือน แต่เมื่อถึงกำหนด ก็ยังไม่สามารถจะเปิดได้ เพราะทุกคนไม่มีใครมั่นใจเรื่องการระวังไม่ให้ติดเชื้อเลย ลูกต้องเรียนออนไลน์อย่างจริงจัง จากเดิมที่ออนไลน์กันในระดับน้อยๆ เนื้อหาไม่จริงจัง รอบนี้กลายเป็นว่าโรงเรียนต้องสอนวิชาการให้นักเรียนทางออนไลน์ให้ได้ โต๊ะ เก้าอี้ มุมการเรียน อินเทอเน็ต โน้คบุ๊ค เด็กนักเรียนคนนึงต้องมีให้พร้อม ช่วงนี้แท็ปเบล็ตเริ่มขาดตลาด กล้องเว็บแคมก็ราคาสูงขึ้น เราเริ่มเห็นการขาดตลาดของสินค้าอิเล็คทรอนิกส์ ยิ่งการระบาดหนักรุนแรง โรงเรียนก็ยิ่งปิดยาว และอุปกรณ์สำหรับการเรียนออนไลน์ก็ขาดแคลน ตอนนี้จำนวนคนติดเชื้อมากขึ้นเรื่อยๆ วัคซีนคุณภาพยังไม่มีให้ใช้ และคนตายเริ่มเยอะขึ้น

เดือนมิถุนายนโรงเรียนยังคงเรียนออนไลน์ เด็กยังคงต้องใช้พื้นที่หน้าจอคอมพิวเตอร์เพื่อเรียนประจำวัน วันละหลายชั่วโมง กิจกรรมกลางแจ้งไม่ได้ทำ วิชาพละไม่มีเพราะอยู่บ้านก็เล่นอะไรมากไม่ได้ จำนวนคนติดเชื้อโควิดสูงขึ้น โรงพยาบาลเริ่มเต็ม มีคนติดเชื้อรอเตียงอยู่กับบ้าน บางคนรอเตียงจนตาย วิกฤตไม่มีเตียงทำให้คนตายที่บ้านเยอะขึ้นเรื่อยๆ รวมถึงมีคนตายเยอะขึ้นอย่างน่าตกใจ เริ่มมีการตั้งโรงพยาบาลสนามกันในหลายๆพื้นที่ รวมถึงมีข่าวเครื่องมือแพทยพ์ไม่พอ มีดาราตายด้วย โควิดรอบนี้พรากชีวิตผู้คน ทำลายครอบครัวคนไทยไปเยอะมาก

เดือนกรกฏาคมเรายังคงอยู่กับการเรียนออนไลน์ และในเดือนนี้เป็นเดือนที่หนักหนาสาหัสมากสำหรับประเทศไทยและครอบครัวผมเอง ในโรงพิมพ์มีคนติดเชื้อ พนักงานหลายคนต้องหยุดงาน ทั้งป่วยไปนอนพักรักษาตัว และให้หยุดไปกักตัวรอหายป่วยหากอาการไม่หนัก แม้แต่ตัวผมเองก็ต้องกักตัวเพราะเป็นคนที่ใกล้ชิดคนติดเชื้อ งานโรงพิมพ์หยุดชะงักอย่างรุนแรง ผมต้องนอนห้องแยกจากคนอื่นอยู่เกือบเดือน เพื่อกักตัวเองไม่ให้แพร่เชื้อหากว่าไปรับเชื้อจากโรงพิมพ์มา แต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้ติดเชื้อ ตรวจหาเชื้อไม่พบ ก็นับว่าโชคดีมาก ส่วนลูกก็ยังคงเรียนออนไลน์อย่างต่อเนื่อง แต่ในช่วงเวลานี้เริ่มมีความเครียด ทั้งการไม่อยากทำการบ้าน และการไม่มีสมาธิที่จะเรียนให้ต่อเนื่อง สาเหตุก็มาจากหลายอย่าง เช่น ลูกพี่ลูกน้องก็เรียนออนไลน์แต่ไม่เข้มข้น ลูกผมเรียนแบบพูดคุยกับครู แต่บางคนเรียนกับวิดีโอที่เปิดทิ้งขว้างไปไม่ต้องดูก็ไม่มีใครว่า ทำให้เด็กที่ต้องเรียนก็อยากจะไปเล่นบ้าง ไม่อยากอยู่กับหน้าจอเพื่อคุยกับครูแล้ว ความเครียดไม่รู้ตัวค่อยๆสะสมขึ้นมา ลูกเครียดกับเรื่องเรียนออนไลน์ พ่อแม่ก็เครียดทั้งเรื่องงานและเรื่องลูก บรรยากาศช่วงนี้ไม่ดีเลย

เดือนสิงหาคม เรายังคงใช้ชีวิตแบบเก็บตัว โรงเรียนยังเรียนออนไลน์ ร้านอาหารยังปิดอยู่ไม่ให้นั่งกินในร้านแต่ให้ซื้อกลับบ้านได้ เรามีข้าวกล่องติดมือเข้าบ้านกันแทบทุกวัน เด็กในบ้านหลายคนผมยาว รูปร่างอ้วนท้วนเพราะไม่ได้ออกกำลังกายเลย ความเครียดลดลงกว่าเดือนที่แล้วเล็กน้อย อาจจะเพราะปรับตัวได้ และได้มีการพูดคุยระบายความเครียดกันบ้าง ตอนนี้เด็กเริ่มเล่นเกมส์ในคอมพิวเตอร์ มีเกมส์ใหม่ๆที่เด็กๆลองเล่น เด็กได้ดูรีวิวเกมส์ในอินเทอเน็ต ดูช่อง youtuber หลายคนที่แคสเกมส์เป็นอาชีพ ตอนนี้เกมส์ออนไลน์ในรูปแบบที่พ่อแม่ไม่รู้จักก็เริ่มมีให้เห็น ช่วงนี้พ่อแม่ได้ยินคำว่า Roblox ภายหลังพ่อถึงจะรู้ว่ามันเป็นเกมส์ออนไลน์ที่ฮิตมาก

เดือนกันยายนเราได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดกันอีกครั้ง รอบนี้เราเลือกจังหวัดระยอง โดยระหว่างทางก็แวะเที่ยวสวนสัตว์ที่ชลบุรีด้วย เราตัดสินใจไปเที่ยวเพราะลูกมีอาการเครียด และพ่อแม่ก็เครียดกับการเคี่ยวเข็ญลูกให้มีสมาธิกับการเรียนออนไลน์ แต่ลูกน่าจะเบื่อถึงที่สุด เพราะการเรียนออนไลน์ไม่ได้สนุกเหมือนช่วงแรกแล้ว การเรียนที่มีครูหนึ่งคนสอนนักเรียนอีกหลายสิบคนเป็นเรื่องน่าปวดหัว การถามตอบจะต้องยกมือในโปรแกรมเพื่อรอตอบเป็นข้อตกลงที่ทุกคนควรจะยืดถือร่วมกัน แต่การถามตอบแล้วมีเพื่อนแย่งพูด แซงคิว ทำให้คนที่อยากตอบหมดความอยาก และค่อยๆเปลี่ยนนิสัยเป็นนั่งดูเฉยๆ การโต้ตอบหายไปเพราะความเบื่อหน่าย เพียงเพราะการคนในกลุ่มออนไลน์ไม่เคารพกติกา ลูกผมก็เป็นคนที่เริ่มเฉย ไม่อยากตอบ พ่อแม่เข้าใจทุกอย่าง แต่ก็แก้ไขอะไรไม่ได้ และอีกปัญหานึงก็คือครูพูดเรื่องเดิมซ้ำๆหลายเที่ยว เพราะในออนไลน์เด็กแต่ละคนมีความเข้าใจไม่เท่ากัน เนื้อหาแบบเดียวกันถ้าสอนแบบในห้องเรียนเราอาจใช้เวลาแค่ 5 นาทีรู้เรื่อง แต่พอมาออนไลน์ ครูต้องพูดซ้ำ เด็กบางคนไม่ฟังแล้วก็ไม่เข้าใจ เรื่องเดียวกันกลับกลายเป็นต้องใช้เวลาพูดกัน 20-30 นาที สิ่งที่มันซ้ำตรงนี้ก็น่าเบื่อมากสำหรับคนตั้งใจฟัง เราเลยพาไปเที่ยวกันอีกครั้ง เที่ยวในช่วงเวลาที่มียอดคนติดเชื้อทะลุหมื่นคน มีคนตายสะสมมากขึ้น แต่ที่เราไปเที่ยวเราก็พยายามเลือกเที่ยวในจุดที่คนน้อย และป้องกันกันเต็มที่ เพราะว่าคนส่วนมากในพื้นที่เริ่มทะยอยได้รับวัคซีนแล้ว และพ่อแม่ก็ได้รับวัคซีนครบ 2 โดสแล้ว นั่นทำให้เราพร้อมจะเสี่ยงไปเที่ยว เสี่ยงไปใช้ชีวิต เพราะการมีวัคซีนทำให้เราลดความอันตราย จากการเสียชีวิตลงได้ ถึงติดเชื้อก็ป่วยไม่หนัก จุดนี้คือจุดตัดสินใจให้เรากล้าออกจากบ้านไปเที่ยวเล่น ส่วนลูก เราป้องกันกันสุดฤทธิ์ ระวังเรื่องการหยิบจับ คอยบอกให้ลูกล้างมือบ่อยๆ

ตุลาคมเราไปเชียงใหม่ เมืองท่องเที่ยวที่ซบเซาราวกับป่าช้า ยอดคนติดเชื้อเริ่มลดลง ยอดคนตายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เชียงใหม่เป็นเมืองท่องเที่ยวระดับโลกที่นักท่องเที่ยวต่างชาติหายไปแทบทั้งหมด เราได้เดินไปกินไปเที่ยวในสถานที่สุดเจ๋งแต่มีเพียงแค่พวกเราเท่านั้น เราได้ไปสวนราชพฤกษ์ที่เคยจัดงานพื้นสวนโลก ที่ทั้งสวนมีแต่กลุ่มของพวกเรา และเราก็เดินเล่น วิ่งเล่นกับเด็กๆสนุกสนาน และได้พาไปนั่งช้าง เป็นคิวเที่ยวฟาร์มช้างที่ว่าง รอคอยให้เราไปอุดหนุน เด็กได้เล่นน้ำกับช้าง ได้ขี่ช้างเข้าป่า สนุกและเหนื่อย

พฤศจิกายนเราได้กลับไปเรียนที่โรงเรียนอีกครั้ง สถานการณ์การแพร่ระบาดโควิดดูทุเลาลง อาจจะเพราะเราได้ฉีดวัคซีนกันเยอะมากแล้ว แต่ช่วงเวลานี้ยังไม่มีวัคซีนในเด็ก โรงเรียนมีมาตรการเข้มงวดในการป้องกัน ระวัง และมีกำหนดให้ตรวจ ATK ทุกบ้าน ทุกคน เว้นระยะการตรวจตามมาตรฐานที่ตกลงกัน

ธันวาคมเราเริ่มกล้าให้ลูกไปเตะฟุตบอลสัปดาห์ละ 1 ครั้ง ทางทีมมีการจัดการแข่งขันด้วย เด็กที่ไปเล่นฟุตบอลต่างก็ไม่มีใครได้รับวัคซีน แต่พ่อแม่และโค้ชได้วัคซีนกันคนละ 2 เข็มเป็นอย่างน้อย นั่นทำให้เราพอจะวางใจได้บ้าง เด็กเริ่มไปเรียนดนตรีในห้างได้แล้ว รัฐบาลผ่อนปรนหลายๆอย่าง ห้างเซ็นทรัลแถวบ้านก็มีคนมาช็อปปิ้งเหมือนปกติ ที่จอดรถในห้างเริ่มหายากเหมือนเดิม ตอนนี้เหมือนกับว่าทุกคนกล้าออกไปใช้ชีวิต น่าจะเป็นเพราะรัฐบาลได้ปูพรมฉีดวัคซีนกันขนาดใหญ่ สิ้นปี พศ 2564 ประเทศไทยฉีดวัคซีนไปเกิน 100 ล้านโดสแล้ว จุดนี้ทำให้กิจกรรมทางเศรษฐกิจกลับมาเกือบทั้งหมด

ปีที่ผ่านมาเป็นปีที่เราได้เรียนรู้คุณค่าของชีวิตหลายอย่าง มีคนรู้จักที่ติดโควิดถึงตาย มีเพื่อนหลายคนติดโควิด มีเหตุการณ์ชาวบ้านรอเตียงจนตายคาบ้าน นักเรียนต้องอดทนเรียนออนไลน์ นั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์วันละหลายชั่วโมง สัปดาห์ละ 5 วัน ซึ่งเป็นเรื่องที่โหดร้ายทารุณสำหรับเด็กมาก ความยับเยินทางเศรษฐกิจทำให้เราไม่มีเงินใช้จ่าย รายได้ลด เราต้องลดวันทำงานเพื่อลดรายจ่าย งานที่เคยแน่นก็ว่าง บางวันแทบไม่มีงานทำ