การย้อนเวลากลับไปดูอดีตเป็นเรื่องน่าตื่นเต้น  เราสามารถที่จะรับรู้ความตื่นเต้นได้จากการดูหนัง ดูการ์ตูน  ในทีวี  การ์ตูนเรื่องโดเรม่อนมีตัวโดเรม่อนเป็นตัวละครที่ทำให้เรารู้ว่าการเดินทางข้ามเวลาคืออะไร การเดินทางย้อนอดีตและการเดินทางข้ามเวลาไปสู่อนาคตเป็นไปได้ในทางจินตนาการ  และเป็นสิ่งที่นักวิทยาศาสตร์หลายคนก็พยายามหาวิธีข้ามเวลา   มีสมมุติฐานมากมายเกี่ยวกับการเดินทางข้ามเวลา ถ้าเราติดตามบทความเกี่ยวกับฟิสิกส์และจักรวาลเราจะเจอเรื่องเวลาเต็มไปหมด

แม้ว่าวันนี้เราจะไม่รู้ว่าเราจะต้องทำอย่างไรกับการข้ามเวลา  แต่เราสามารถสัมผัสความรู้สึกของการข้ามเวลาได้  มันน่าตื่นเต้น มันน่าสนใจ และถ้ารู้ว่าจะรู้สึกดีขนาดนี้จะเตรียมการข้ามเวลาเอาไว้เพื่อจะได้รู้สึกดีแบบนี้บ่อยๆ

ผมเดินทางข้ามเวลาหรือย้อนเวลาได้น่ะเหรอ  ยังไม่ได้หรอกครับ แต่ได้รับความรู้สึกนั้นแล้วจากการนั่งมองรูปถ่ายเก่าๆที่ไม่เคยเห็น  การถ่ายภาพเป็นการหยุดเวลาในภาพไว้  เหตุการณ์นั้นถูกทำให้คงที่ สิ่งที่อยู่ในภาพนั้นจะไม่เปลี่ยนแปลง  แต่คนเรา และผู้คนทั่วโลกต่างก็ถ่ายภาพกันมาตลอดชีวิต  แล้วจะมาบอกว่าย้อนเวลากันทำไม  นั่นสิ อย่าเพิ่งสับสน  มันเป็นอย่างนี้

หากเราถ่ายภาพ และ ดูภาพเหล่านั้น เราก็จะมีความทรงจำเหล่านั้น และมันก็จะไม่เหมือนการย้อนเวลา มันเป็นความทรงจำที่เข้าสู่ตัวเราในเวลานั้น   แต่หากเราได้ดูภาพที่เราไม่เคยเห็น เป็นภาพที่เราอยากเห็น แต่เพิ่งจะเคยเห็น แบบนี้มันคือได้อรรถรสของการย้อนเวลา  ผมกำลังรู้สึกดีกับการดูภาพถ่ายลูกตัวเองในช่วงชีวิตหนึ่งๆขณะที่เขายังเป็นเด็กน้อย สามารถหกล้มได้ตลอดเวลา  ซึ่งในเวลาปัจจุบันลูกผมกำลังจะอายุ 6 ขวบ แต่การได้ดูภาพตอนเขาอายุ ขวบกว่าๆ มันฟิน  มันปลาบปลื้ม เราไม่เคยเห็น และเราเพิ่งได้เห็น

ลูกเราโตครั้งเดียว โตแล้วโตเลย เด็กตัวเล็กๆหน้าตาไร้เดียงสา เราไม่สามารถเห็นได้อีกแล้วในชีวิตปัจจุบัน เหมือนกับที่เราส่องกระจกก็พบตัวเราเองในปัจจุบัน เราไม่สามารถมองเห็นตัวเราตอน 1 ขวบได้อีก ถ้าเราไม่ถ่ายรูปไว้  แต่การได้เห็นภาพในอดีตที่มันเป็นภาพที่เราลืมไปแล้ว  เราอาจไม่เคยรู้เลยว่ามีภาพนี้อยู่ มันสร้างความตื่นเต้นไปกับภาพอย่างยิ่ง  สิ่งนี้แหละที่ทำให้รู้สึกดี  และถ้ารู้ว่ามันจะรู้สึกดีขนาดนี้ จะถ่ายภาพแบบนี้เก็บไว้ในทุกๆช่วงเวลา

ถ่ายภาพแบบไม่เห็นภาพ แล้วเราจะทำได้อย่างไร  ก็ถ่ายด้วยฟิล์มไง  หาเราถ่ายด้วยกล้องดิจิทัล หรือถ่ายด้วยโทรศัพท์เราก็เห็นภาพไปแล้ว  ภาพเหล่านี้ก็จะหมดความน่าสนใจลงไป  แรงดึงดูดมันไม่มี  แต่กับภาพจากฟิล์ม  ภาพที่เราเพิ่งล้างฟิล์มออกมาแล้วดูเหตุการณ์ในภาพ ก็เหมือนเราได้ย้อนเวลาจริงๆ  อารมณ์ตอนเห็นภาพมันเป็นความรู้สึกยากจะบรรยาย เรื่องความรู้สึกต้องสัมผัสเองถึงจะเข้าใจ

ฟิล์มม้วนนี้ ผมถ่ายไว้เมื่อไหร่ผมก็ลืมไปแล้ว  แต่ดูจากเหตุการณ์ในภาพก็น่าจะช่วงที่ลูกผมอายุ ประมาณ 2 ขวบ ซึ่งมันก็เท่ากับว่าผ่านมาประมาณเกือบ 4 ปี   4ปีของเด็กไม่เหมือน 4 ปีของผู้ใหญ่  ภาพตัวผมเมื่อ 4 ปีที่แล้วดูไม่แตกต่างจากตอนนี้มาก  แต่ของเด็ก 2 ขวบ กับ เด็ก 6 ขวบ มันต่างกันลิบลับ  และความลิบลับนี่เองที่ทำให้คนดูภาพรู้สึกดี

ยังคงมีภาพที่น่าดูอีกหลายภาพ ผมอัดภาพออกมาเป็นกระดาษหลายใบ  การล้างฟิล์ม การอัดภาพขาวดำเป็นศาสตร์และศิลป์ที่ให้ความสุขทั้งคนถ่ายภาพ คนล้างฟิล์ม คนอัดภาพ และคนดูภาพ ใครทำเองทุกขึ้นตอนก็ฟิน 4 เท่า

อย่างภาพลูกผมถ่ายคู่กับรถของเล่นคันนี้  อายุลูกในภาพก็น่าจะประมาณขวบเศษ เด็กวัยนี้ยังพูดไม่ชัดเลย  เหตุการณ์นี้แม้ว่าผมจะเป็นคนถ่ายภาพไว้เอง แต่เป็นการถ่ายด้วยฟิล์ม และไม่ได้ล้างทันที เพิ่งมาล้างเมื่อ 4 ปีผ่านไป  ก็เลยได้เห็นภาพอดีตที่ลืมไปแล้ว  การย้อนเวลามันให้ความรู้สึกแบบนี้นี่เอง

การเตรียมตัวเพื่อย้อนเวลาในแบบของผมก็คือ การถ่ายภาพด้วยฟิล์มเก็บไว้ ยังไม่ต้องล้าง เพื่อจะได้ไม่ต้องดู รอเวลาให้ผ่านไปนานๆหน่อย  ถ้าเป็นไปได้ ตอนนี้อยากจะถ่ายภาพด้วยฟิล์มเก็บไว้ปีละ 2 ม้วน เพื่อให้ในอนาคตผมสามารถได้ย้อนเวลากลับมาดูได้ทุกช่วงปี  กล้องฟิล์ม ม้วนฟิล์มยังคงมีอยู่ในโลกเรา  ถ้าจะใช้ก็มีให้ใช้  กล้องฟิล์มเป็นกล้องที่บันทึกภาพด้วยความละเอียดมหาศาล ไม่มีระบบดิจิทัลใดๆมาทดแทนได้  การใช้งานแม้จะยุ่งยากและสิ้นเปลือง แต่สิ่งที่มันให้กับเรา ในอนาคตเงินเท่าไหร่ก็ซื้อไม่ได้  นั่นคือ เวลาในอดีต  อย่าเพิ่งแย้งว่า ดิจิทัลถ่ายแบบไม่ดูก็ทดแทนได้เหมือนกัน  หลายคนอาจคิดเช่นนั้น แต่สิ่งหนึ่งที่ผมเชื่อว่าดิจิทัลทดแทนไม่ได้  มันไม่เหมือนฟิล์ม  ก็เพราะหน่วยความจำมันพังได้ แต่ฟิล์มไม่พังครับ  ในความเป็นจริงฟิล์มมันอาจมีวันพังก็ได้แต่ฟิล์มที่ผมเคยสัมผัสมาตลอดชีวิต ผ่านมาเกินครึ่งชีวิตแล้ว ไม่มีม้วนไหนที่พังเลย