วันที่กรุงเทพเร่ิมมีอากาศเย็นสบาย คล้ายๆว่าหน้าหนาวมาถึงแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นลมหนาวแท้ๆ หรือเป็นความเย็นจากภาวะน้ำท่วมเกือบทั่วประเทศ ผมก็เลยแวะไปเดินเล่นที่ ปาลิโอ สถานที่ช็อปปิ้งแห่งใหม่ที่สีสันสวยบาดใจ ณ เขาใหญ่ อุทยานแห่งชาติที่เป็นมรดกโลก

ระหว่างทางเลี้ยวเข้าไปในเขาใหญ่ ก็เห็นการทำถนนสองข้างทาง ผมเคยได้ยินข่าวว่ามีข้าราชการหวังดีถางป่าริมถนนเพื่อขยายถนนให้สามารถรองรับนักท่องเที่ยวได้ ผมไม่รู้ว่าจุดที่เห็นเป็นจุดที่เป็นข่าวหรือไม่ ขับรถผ่านบริเวณสองข้างทางที่มีร่องรอยและกำลังก่อสร้าง ก็นึกไปตามเหตุการณ์ ถามคำถามอยู่ในใจ ใครกันที่ อยากได้ถนนกว้างๆ นักท่องเที่ยวแบบไหนอยากได้ถนนมากกว่าป่า ถ้าถนนกว้างกว่าที่เห็น มันก็อาจจะกลายเป็นแนวจอดรถ สุดท้ายก็วิ่งกันเลนเล็กๆอยู่ดี

ร้านค้า รีสอร์ท โรงแรม ร้านอาหาร สนามกอล์ฟ ก็มีตลอดสองข้างทาง พอไปถึง ปาลิโอ ผมไปครั้งนี้เป็นครั้งแรก ผมไม่เห็นป้ายแสดงชื่อเลย เห็นแต่ว่าเป็นตึกสีสันสวยดี แต่ไม่เห็นป้ายบอกว่าถึงปาลิโอแล้ว เกือบจะขับเลยไปซะแล้ว

เลี้ยวเข้าไปมีที่จอดรถบริการ คิดคันละยี่สิบบาท เป็นราคาที่ไม่แพง เป็นสิ่งที่ควรทำ เพราะจะได้ทำให้มีเงินไปจ้างพนักงานมาดูแล มาโบกรถ มาอำนวยความสะดวก ซึ่งเป็นเรื่องที่ดี แต่ที่นี่ยังไปไม่ถึงระดับนั้น เพราะผมก็ไม่เห็นว่าจะมีพนักงานมาอำนวยความสะดวกเลย หาที่จอดกันเอง มีน้ำขังนิดหน่อย ไม่น่าจะเป็นเพราะน้ำท่วม น่าจะเป็นเพราะการก่อสร้างบางส่วนกำลังดำเนินอยู่ การระบายน้ำบางจุดก็เลยยังไม่เรียบร้อย ผมจอดรถอยู่บริเวณที่เปียกน้ำนิดหน่อย ไม่เป็นไร เพราะรถไม่ได้ล้างมาหลายวันแล้ว

ตึกสวยมาก สวยชวนถ่ายรูป ผมได้รูปสีสวยเยอะดี แต่ก็รู้สึกว่ามันก็ไม่ได้แตกต่างไปจากภาพที่เห็นตามอินเทอเน็ต นอกจากตึกที่จัดวางให้ดูสวยแล้ว คนมาเที่ยวเยอะมาก คนเยอะจนผมรู้สึกว่าผมไม่อยากเที่ยวที่นี่เลย แต่ละคนเดินดู เดินถ่ายรูป ไม่เห็นมีใครซื้อของเลย ผมรู้สึกสงสารคนขายของในนี้อยู่เหมือนกัน เพราะผมก็เดินดู ไม่ได้ซื้อของอะไร

โปสการ์ดใบละห้าสิบบาท ผมซื้อไม่ลงเลย ของกินต่างๆไม่ได้ถามราคา แต่ผมก็เลือกกินร้านสเต๊ก เพราะเห็นว่าเป็นร้านที่ไม่มีคนเข้าเลย น่าจะสงบดี รสชาดอาหารอร่อยมาก เป็นสต๊กหมูที่เนื้อแน่นนุ่มกำลังน่ากิน ผมไม่เคยกินเนื้อสภาพแบบนี้เลยในกรุงเทพ ราคาอาหารในร้านนี้เฉลี่ยประมาณ 150-200 บาทต่อจาน

ก่อนจะแวะกิน ผมเดินเล่นเพื่อถ่ายรูปเรื่อยเปื่อย เดินไปดูบริเวณฟู้ดเซ็นเตอร์ กะว่าจะไปดูร้านขายอาหารของเพื่อนที่เขามาเช่าพื้นที่ขายเอาไว้ เพื่อนผมขายขนมจีน แต่ก็หาไม่เจอว่ามีร้านไหนขายขนมจีน เลยถามพนักงานที่นั่งเฝ้าอยู่ในฟู้ดเซ็นเตอร์ ถามเขาไปว่า “ที่นี่มีฟู้ดเซ็นเตอร์กี่จุดครับ” เพราะหาร้านเพื่อนไม่เจอ ก็คิดว่าอาจจะอยู่จุดอื่น พนักงานตอบมาว่า ก็มีที่นี่ที่เดียวแหละ แล้วก็มีร้านอาหารข้างๆเป็นสเต๊ก ไม่มีหางเสียง หน้าตาบอกบุญไม่รับ ผมฟังแล้วรู้สึกว่า ถ้าผมเป็นคนดูแลที่นี่ผมอยากจะไล่พนักงานคนนี้ออกทันที ณ วินาทีนี้เลย เอาคนแบบนี้มาเฝ้าได้ไง ไร้มารยาทแบบนี้น่าจะเอาไปทำงานอย่างอื่นที่ไม่ต้องพูด ช่างมัน ช่างมัน ช่างหัวมัน

อากาศเย็นสบายทำให้การเดินเล่นไม่หงุดหงิด แต่จำนวนคนเยอะแบบนี้ผมไม่อยากมารอบสองแล้ว ประเทศเรามันขาดแคลนแหล่งท่องเที่ยวกันขนาดนี้เลยหรือ ที่นี่ทำตึกได้สวยแปลกตาจริงผมยอมรับ แต่มันก็เป็นแค่ของทำปลอมขึ้นมา มันไม่ได้เป็นประวัติศาสตร์ ไม่ได้เป็นมรดกจากรุ่นสู่รุ่น ไม่ได้มีความหมาย ไม่มีเหตุผลอะไรที่ทำให้อยากรู้ แค่ก้อนหินก้อนปูนสะท้อนแสงแดดมาเข้าตาได้เท่านั้นเอง ความขุ่นมัวทั้งหมด มันมาจากพนักงานฟู้ดเซ็นเตอร์คนนั้นคนเดียวจริงๆ

ภาพสีสันสวยๆที่ผมถ่ายมา ผมหมดอารมณ์อยากเอาขึ้นเว็บไปซะแล้ว ไม่อยากเป็นอีกแรงที่ช่วยโปรโมทปาลิโอ ถ้าไม่ใช่เพราะมีรูปแฟนอยู่ในภาพ ผมก็คงลบทิ้งไปแล้ว เซ็งอย่างแรง

ถ้ามีใครสักคนชวนผมไปปาลิโออีกที ผมจะเลือกไปเดินเล่นวัดพระแก้ว วัดเบญจมบพิตร และตึกเก่าๆในเกาะรัตนโกสินทร์แทน ปล่อยให้คนชวนไปถ่ายที่ปาลิโอให้พอ แล้วค่อยนัดเอารูปมาแบ่งกันดู ผมมั่นใจว่าภาพที่ผมได้ จะมีความหมาย มีคุณค่า มากกว่า รวมไปถึงอาหารที่หลากหลาย และราคาย่อมเยากว่า

หลังจากที่ถ่ายรูปเหรียญพระแบบโลหะมันวาวไปแล้วในตอนทีึ่ 1 ผมก็พบว่าภาพเหรียญโลหะมันคมชัดดี แต่สีสันไม่ไม่เหมือนการมองด้วยตาเปล่า โลหะจะมีความมัน และความมันก็สะท้อนกับสิ่งแวดล้อมอื่นๆจนเห็นเป็นสีดำ ผมเข้าใจว่ามนสะท้อนกับเพดานด้านบน ซึ่งเป็นส่วนที่ไม่โดนแสงแฟลช ทำให้มันได้ภาพสะท้อนมืดๆอยู่บนผิวโลหะ เลยมองเห็นเหมือนเป็นสีเข้มๆดำๆ

อย่างภาพตัวอย่าง ตรงกลางเหรียญควรจะเป็นโทนสีเหลือง กลับกลายเป็นสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำ เป็นปัญหาเงาสะท้อนชนิดหนึ่ง ใครที่ไม่เคยเห็นขั้นตอนการถ่ายภาพวัตถุมันวาวจะไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร ต้องให้คนที่เคยถ่ายภาพมาอธิบายถึงจะรู้ที่มาที่ไป ตอนผมหัดถ่ายภาพกับอาจารย์ท่านหนึ่ง ท่านก็อธิบายหลักการถ่ายภาพวัตถุมันวาวเอาไว้ นั่นคือจะต้องถ่ายในมุ้ง หรือในเต๊นท์

ผมวิเคราะห์ว่า การมีเต๊นท์หรือมุ่งมาคลุมวัตถุมันวาวเอาไว้ จะทำให้ภาพของผนังเต๊นท์ไปปรากฏอยู่บนผิววัตถุ การมีพื้นที่สีขาวเยอะๆไปสะท้อนให้เกิดภาพบนผิดของวัตถุมันวาวจะทำให้สีที่ปรากฏขึ้นเป็นการผสมระหว่างผิววัตถุกับผนังเต๊นท์ ดังนั้นถ้าเราทำให้วัตถุอยู่ในพื้นที่ห้อมล้อมด้วยสีขาวทั้งหมด ภาพสะท้อนก็จะเป็นสีขาว ก็คือเป็นการทำให้สีของวัตถุสว่างขึ้นนั่นเอง อย่า อย่าเพิ่ง งง

ผมไม่มีเต๊นท์ ก็เลยอาศัยว่าถ่ายในขวดน้ำผ่าครึ่ง เหมือนตอนที่แล้ว แต่เพิ่มเติมการปิดด้านบนด้วยกระดาษขาวมาคลุมไว้ ผมติดกระดาษขาวเข้าไปกับเลนส์ แล้วก้มลงไปถ่ายภาพในขวด กระดาษแผ่นจะทำหน้าที่เหมือนฝากระป๋อง คลุมกระป๋องเอาไว้ทั้งหมด ทำให้วัตถุเหมือนอยู่ในเต๊นท์

ซึ่งก็จะให้ผลลัพธ์เป็นแบบภาพนี้

แบ็คกราวน์ไม่เหมือนเดิมเพราะวางกระดาษแข็งลงไปบนพื้นด้วย

มีงานด่วนให้ไปถ่ายภาพคุณหมอ เป็นคลีนิคเกี่ยวกับแอนไทเอจจิ้ง หรือ คลีนิคชะลอความแก่ ใครไม่อยากแก่ต้องแวะมาใช้บริการคลีนิคประเภทนี้

ได้รับการติดต่อตอนสามทุ่ม วันรุ่งขึ้นก็ไปถ่ายเลย ใช้เวลาประมาณ 4 ชั่วโมง ส่วนใหญ่เป็นการรอคุณหมอซะมากกว่า อุปกรณ์ที่เตรียมไปก็มี กล้อง canon 5d เลนส์ tamron 28-75 f2.8 ตัวส่งสัญญาณแฟลชไร้สาย แฟลชสองตัวเป็น nikon sb-25 และ sb-26 ขาตั้งแฟลช 2 ตัว ขาตั้งกล้อง manfrotto และร่มสีขาว 2 ตัว

สาเหตุที่ใช้แฟลชนิคอนก็เพราะว่า แฟลชของนิคอนมีระบบ stand by ที่ฉลาดกว่า ก็คือ เมื่อไม่ได้ใช้งาน 1 นาที แฟลชก็จะเข้าสู่โหมด stand by และเมื่อกดสั่งให้แฟลชทำงานอีกครั้ง แฟลชก็จะติดขึ้นมาทันที ไม่เหมือนแฟลของ canon ที่เข้าโหมด stand by แล้วจะต้องปิดและเปิดใหม่เท่านั้น ไม่สามารถกระตุ้้นด้วยคำสั่งยิงแฟลขได้

ภาพที่ถ่ายภายในห้องตรวจจะไม่ใช้ร่มร่วมด้วย เพราะว่าสภาพห้องค่อนข้างแคบ แต่ผนังและเพดานเป็นสีขาว เลยใช้ยิงสะท้อนเข้ากับกำแพงแทน ซึ่งก็ให้คุณภาพแสงที่พอใช้ได้

จากนั้นก็ออกมาถ่ายด้านนอก

มาเพิ่มเติมเนื้อหาบางส่วน
ในห้องที่ถ่ายภาพเดี่ยวทีละคน จัดแสงโดยการใช้แฟลชสองตัวยิงเข้าผนังฝั่งตรงข้ามกับแบบทั้งหมด

ตอนถ่ายผมยืนหันหลังให้กับจอทีวี แบบอยู่ด้านหน้าผม ไฟจะสะท้อนผนังแล้ววิ่งเข้าสู่แบบเหมือนกับเป็นการจัดไฟซ้ายและขวา ยิง 45 องศาเข้าไป