ครั้งหนึ่งที่เคยพยายามทำสิ่งที่ผมเชื่อ ผมเชื่อว่าผมสอนให้คนหัดถ่ายรูปได้ แล้วผมก็ทดลองเปิดคอร์สสอนจริงๆ มีลูกศิษย์ 5 คน คอร์สนั้นผมลงทุนซื้ออุปกรณ์การเรียนการสอนไปหลายหมื่นบาท เก็บค่าสอนได้ไม่กี่พันบาท แล้วก็ปิดตัวลงด้วยนักเรียนแค่รุ่นเดียวเพราะผมเหนื่อยมาก เหนื่อยกว่าที่คิด สี่สัปดาห์ที่ผมสอน สัปดาห์ละ 1 วัน วันอาทิตย์ที่ควรจะได้เป็นวันพักผ่อนกลับกลายเป็นวันที่ผมเหนื่อยที่สุด เหนื่อยกว่างานประจำที่ทำมา 6 วัน วันละสิบสองชั่วโมงเสียด้วยซ้ำ

รูปนี้เพื่อนถ่ายให้ เพื่อนใจดีมาช่วยเป็นลูกมือ เป็นผู้ช่วยสอน จบการสอนครั้งนี้ผมได้ข้อสรุปหลายอย่าง คือ
1 การถ่ายภาพเป็นสิ่งที่ทุกคนหัดได้ เรียนรู้ได้
2 วิธีการสอนของผมได้ผล ทุกคนล้างฟิล์มขาวดำเป็น และไม่มีปัญหาฟิล์มติด หรือภาพขึ้นไม่ทั่วเลย
3 โรงเรียนสอนถ่ายภาพ มีต้นทุนสูงกว่าที่คิด ค่าเรียนคิดถูกๆอาจทำให้กิจการล่มสลายได้

ในแต่ละปี ชุมนุมเชียร์และแปรอักษรของโรงเรียนสวนกุหลาบวิทยาลัยจะต้องทำสมุดเพลงเชียร์ออกมาแจกน้องๆ ม.ต้น เพื่อเอาไว้สอนน้องร้องเพลง บางปีเป็นหนังสือ บางปีเป็นกระดาษใบเดียว

พอถึงปีของผม ก็ขอแหวกแนวออกมาเป็นปกเทปเลยละกัน เพื่อความแตกต่าง เพื่อความสวย เพื่อความอยากส่วนตัว ปกเทปรุ่นนี้แจกเป็นใบ ไม่มีตัวเทป พอแจกไปหมดแล้ว ผมก็ไปหาเทปสักม้วนมาอัดเพลงโรงเรียน แล้วก็เอามาประกอบเป็นเทปเพื่อเก็บไว้เป็นที่ระลึก

กว่าจะมาเป็นม้วนเทป ก็ต้องเตรียมข้อมูล เตรียมภาพถ่าย มีการนัดใส่เสื้อเพื่อถ่ายภาพร่วมกัน แล้วหารูปที่ดูเท่ห์ที่สุดเท่าที่พวกเราจะทำได้มาเป็นรูปหลักของม้วนเทป

ในยุคนี้ ยุคของการตามหาอดีตผ่านเฟสบุ๊ค ผมก็เลยต้องขุดของเก่าเอามารำลึกบ้าง เพื่อให้เพื่อนๆได้ทบทวนว่าเคย “ซน” กับเรื่องอะไรบ้าง สมัยที่เราต่างคนต่างก็ยังเป็นเด็กใส่ขาสั้น พาหัวโล้นๆ ตัดผมเกรียนไปจีบสาว