หลายวันก่อนมีลูกค้าคนหนึ่งโทรมาคุยเพื่อต่อราคางานพิมพ์ ลูกค้าคนนี้เคยสั่งพิมพ์งานกับผมสามครั้ง โดยเขาเป็นคนกลาง รับงานพิมพ์ไปขายอีกทอดหนึ่ง ทุกครั้งผมผลิตงานให้ก็จะตามไปเก็บเช็คกับลูกค้าปลายทางของเขา แล้วก็รอให้เช็คเปลี่ยนเป็นเงิน ซึ่งอาจจะใช้เวลาสามสิบวัน เหตุการณ์ผ่านไปปีกว่า คนกลางคนนี้ก็กลับมาสั่งงานผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมยื่นข้อเสนอว่า ผมไม่ให้เครดิตแล้ว และขอเก็บเงินมัดจำก่อน โดยผมยกเหตุผลว่า ผมเก็บเงินไม่ได้จากลูกค้าหลายๆคน มันทำให้ผมเสียหาย ผมเลยไม่อยากปล่อยให้ลูกค้าติดหนี้ผมอีก

คุณคนกลางก็บอกว่า เคยสั่งพิมพ์กันแล้ว ไม่มีปัญหาหรอก ลูกค้าจะขอเครดิตสัก 45 วัน ซึ่งมากกว่าเดิมอีก ผมบอกว่าผมรับไม่ไหว ไม่กล้าปล่อยเครดิต คุณคนกลางก็ย้ำอีกว่า ไม่มีปัญหาหรอกครับ….. ผมก็เลยตอบไปว่า คนที่หนีหนี้ผมไปก็พูดแบบนี้ทุกคน

จบบทสนทนาแล้วผมรู้สึกว่าผมพูดรุนแรงเกินไป แต่ผมก็ไม่รู้จะสรรหาคำพูดปฏิเสธอย่างไรให้เขารู้ว่าผมไม่เล่นด้วย ไม่ปล่อยเครดิตเด็ดขาด ผมพูดแรงเพราะรู้สึกว่าผมพูดซ้ำหลายครั้งว่าไม่สามารถปล่อยเครดิตได้ เขาก็พูดแนวอ้อนวอนว่าไม่มีปัญหาหรอกครับ ไม่มีปัญหาหรอกครับ ….. ทำไมผมต้องพูดซ้ำ และทำไมผมต้องฟังประโยคขอร้องซ้ำๆด้วย ผมก็เลยเลือกที่จะพูดตัดบท

ผมมีคติส่วนตัวเรื่องงานอยู่ ก็คือ ผมยอมตกงานดีกว่าที่จะทำงานแล้วเก็บเงินไม่ได้ ผมเชื่อว่ามันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง และมีคติส่วนตัวอีกประโยคหนึ่งที่เป็นคติสำรองกรณีที่ผมไม่แน่ใจว่าผมตัดสินใจถูกต้อง ประโยคสำรองก็คือ คนดียอมมัดจำเสมอ สองประโยคนี้แหละที่ทำให้ผมกลายเป็นคนปากจัด และอาจจะเป็นโรคจิตเข้าสักวัน