เมื่อวานไปกินข้าวที่ร้านสิบสามเหรียญสาขาราษฎร์บูรณะ แล้วเอาโน๊ตบุ๊คไปเปิดดูรูปด้วย ดูเสร็จก็เก็บวางไว้ใต้โต๊ะ กินเพลินๆ อากาศเย็นๆ บรรยากาศริมน้ำ ขากลับก็เช็คบิลเดินออกมาตัวเบา ไม่ได้ติดโน๊ตบุ๊คออกมาด้วย ส่งสาวเสร็จแล้วรู้สึกว่าอาจจะลืมอะไรบางอย่าง เลยจอดรถข้างทางแล้วไปเปิดท้ายรถดู โน๊ตบุ๊คไม่อยู่ท้ายรถ ใจหายเฮือกเลย โทรบอกเพื่อนให้ช่วยโทรถามที่สิบสามเหรียญให้หน่อย ระหว่างนั้นก็เหยียบเต็มที่เลยเพื่อกลับไปที่ร้านอาหาร คันเร่งโดนเหยียบมิด รถคนแก่กลายเป็นรถซิ่งไปในทันที ขับรถอันตรายมาก รถร่วมเรียกพ่อได้เลย เหยียบไปทำใจไป เรื่องลืมของเป็นเหตุการณ์ครั้งหนึ่งในชีวิตของทุกคน ใครๆก็ต้องมีเรื่องผิดพลาดหรือลืมของทั้งนั้น แต่โน๊ตบุ๊คตัวนี้มันแพง แถมค่าประกันเครื่องก็แพงอีกต่างหาก ประกันในที่นี้คือประกันเครื่องเสียหาย ไม่ได้ประกันเครื่องหาย ถ้าหายไปก็เคลมไม่ได้ ทำใจ ทำใจ แต่ก็โชคดีอยู่อย่างหนึ่งคือ ก๊อปปี้งานด่วนงานสำคัญไว้แล้ว ไม่งั้นความเสียหายคงไม่หยุดแค่เครื่องคอมเครื่องเดียว

อีกสองนาทีได้รับโทรศัพท์จากสาวสวยว่าทางร้านเก็บไว้ให้แล้ว รู้สึกดีมากๆ ต้องขอบคุณน้ำใจของเด็กเสริฟ จากรถซิ่งเหยียบมิดกลายเป็นรถเต่ากินลม ค่อยๆไปก็ได้ไม่รีบแล้ว คิดอยู่ในใจว่า จะทิปเด็กในร้านเท่าไหร่ดี.

ไม่รู้ว่าไปโชคดีอะไรมา ช่วงที่เศรษฐกิจบ้านเมืองกำลังดิ่งตัวแย่ลง  โรงงานปิดตัว คนงานโดนลอยแพ  แต่โรงพิมพ์กลับมีงานล้นเต็มไปหมด  ทำงานไม่ทัน  ยิ่งเจอลูกค้าหลายรายที่ไม่ได้เตรียมตัวล่วงหน้า  อยู่ๆก็อยากทำปฏิทินแจก  คิดได้วันที่ยี่สิบ  จะแจกก่อนสามสิบ  ยังไม่มีอาร์ตเวิร์ค  เหนื่อยเลย  

บางรายอยากได้ของวันทีึ่ 24  คุยกันอย่างดีตั้งแต่วันที่ 20 ว่าจะส่งข้อมูลทุกอย่างให้  สุดท้าย ข้อมูลมาช้าแถมมีปัญหา  ทำงานมาไม่เรียบร้อย  เดือดร้อนผมต้องมานั่งแก้ไขอาร์ตเวิร์คให้  ซ้ำยังจะมีการเปลี่ยนข้อมูลอีก  ทุกอย่างช้าไปกว่ากำหนดสองวัน  แต่จะเอาของวันเดิม  ลูกค้าแบบนี้ไม่รู้จะสวดมนต์บทไหนให้ดี  (แต่ผมสวดไม่เป็นหรอก  ด่าเป็นอย่างเดียว)

งานออแกไนซ์ที่ทำกับเพื่อนต้องเข้าไปคุยกับว่าที่ลูกค้า  ไปนำเสนอข้อมูลและงบประมาณ  เตรียมข้อมูลกันขันแข็ง  วันที่นัดกับลูกค้าผมดันป่วย  แต่ก็พยายามไป  ออกจากบ้านแต่เช้ากะว่าไปถึงออฟฟิศลูกค้าเร็วๆหน่อยจะไปหาของกิน  ขับรถไปที่ตึก SM Tower ซึ่งอยู่ข้างๆโรงพยาบาลพยาไท2  ก็ต้องไปเจอกับสภาพการจอดรถที่วิกฤตมากๆ  รถเยอะที่น้อย  ที่จองก็ห้ามจอด  ต้องวนรถขึ้นไปถึงชั้นสิบ  ชั้นสิบจอดกันไม่เป็นระเบียบ  จอดกันขวางเลน  ขับเข้าไปได้ แต่ต้องถอยออก  วนลงมาข้างล่างก็ยังไม่มีที่จอด สุดท้ายก็เลยต้องออกจากตึกไปโดยไม่ได้จอด  เสียเวลาไป 30 นาที  โทรบอกเพื่อนว่าผมหมดความอดทนแล้ว  แต่เพื่อนก็ยังอุตส่าห์บอกให้ทน  สุดท้ายผมเลยเอารถไปจอดฝั่งตรงกันข้าม  ซึ่งเป็นสถานีโทรทัศน์ช่อง 5  ผมบอกกับยามว่าผมจะไปออกรายการข่าว  ยามเลยให้เข้าไปจอดรถ  พอได้จอดก็รีบลงมาแล้วมายืนรอเพื่อนที่กำลังเดินทางไปหงุดหงิดบนตึกต่อจากผม  ผมขึ้นรถเพื่อนแล้วก็วนแบบที่เคยวน  จนวนลงมาเหมือนเดิม  แต่รอบนี้โชคดีที่มีคนถอยรถออก 1 คัน  เลยได้จอด  ถ้ามาเร็วกว่านี้  หรือมาช้ากว่านี้ก็พลาดแล้ว ……   สงสัยเพื่อนทำบุญมาเยอะกว่า

คุยกับลูกค้าเสร็จผมแยกกับเพื่อนเพื่อรีบกลับมาทำงานต่อ  ไปที่จอดรถของช่อง5  แล้วสตาร์ท  เสียง แชะ แชะ แชะ  โอพระเจ้า  สตาร์ทไม่ติด  อาการเหมือนแบตหมด  ผมรู้สึกว่าผมกำลังถูกลงโทษ  ข้อหาขโมยที่จอดรถโดยไม่ได้มีธุระกับที่แห่งนั้นจริงๆ  ห้าวินาทีผ่านไป  ผมรู้ว่ารถแบตหมดเพราะเปิดไฟหน้ารถทิ้งไว้  ผมเปิดไฟหน้ารถเพราะว่าบนตึกนรกที่จอดรถยากๆนั้นค่อนข้างมืด และรถสวนกันอันตราย เลยต้องเปิดไฟหน้า  ทุกคันก็เปิดไฟหน้า  แต่ตอนผมขับออกจากตึกผมลืมปิดไฟ  สิบวินาทีผ่านไป  ผมเอื้อมมือไปปิดไฟ  แล้วหายใจอีกเฮือก  ขอให้ติดเถอะวะ   แล้วสตาร์ทอีกครั้ง  โชคดี  แบตเตอรี่ยังไม่หมดเกลี้ยง พอปิดไฟหน้ารถ  ก็มีแรงสตาร์ท  เลยได้ขับรถออกมาโดยไม่ต้องขอความช่วยเหลือจากยามและรถคันข้้างๆ  ไม่เช่นนั้นคงต้องโดนถามว่ามาทำไม  ติดต่อกับใคร  แล้วความคงแตก  หวังว่าการติดต่อธุรกิจครั้งนี้จะนำมาซึ่งผลลัพธ์ที่ดี  ไม่งั้นจะกากบาทตึก SM ว่าเป็นที่ซึ่งไม่ควรไปเหยียบอีกเลยในชาตินี้

บ่ายๆกลับมาโรงพิมพ์มีงานต้องสั่งการ  ทำเพลท ตรวจอาร์ตเวิร์คหลายตัวมากๆ  และมีของต้องส่งอีกอย่างน้อย 4 ที่ ซึ่งปกติผมจะไปส่งเองทั้งหมด แต่วันนี้มันไม่ทันจริงๆ  เลยต้องให้มอเตอร์ไซด์ไป 2 งาน  รถรับจ้างไปอีกที่หนึ่งและผมไปอีกที่หนึ่งถึงจะทัน  ยอดรายรับเดือนนี้คงทะลุ ทำสถิติ new high แน่ๆเลย

ตอนเย็นๆเริ่มแสบจมูก เร่ิมไข้ขึ้น  ทรมาน  อยากนอน  แต่ยังกินข้าวได้ปกติเพราะหิวมาก  พรุ่งนี้มีเรื่องปวดหัวรออยู่อีกหลายเรื่อง  เตรียมคำตอบไว้แล้ว  อะไรจะแย่มันก็แย่ไปเรื่อยๆจริงๆ  มันเป็นไปตามกฏของเมอฟี่

ไปอ่านข่าวตามเว็บต่างๆจนเจอเรื่องดีๆเรื่องหนึ่ง  ฟ้อนต์สำหรับการใช้งานที่ออกแบบให้ประหยัดหมึก  พอเห็นแล้วร้องอ๋อทันที  ทำไมความคิดดีๆแบบนี้เราถึงคิดไม่ออก  คนทั้งโลกก็คิดไม่ออก ทั้งๆที่เทคนิคแบบนี้ก็เป็นเรื่องใกล้ตัว  สมัยเด็กๆตอนที่หัดสร้างหุ่นยนต์ไปวิ่งแข่ง  มีกติการะบุว่าน้ำหนักของหุ่นต้องไม่เกินที่กำหนดไว้  ตอนสร้างหุ่นก็ทำไปชั่งไป  ตอนสุดท้ายพอหุ่นเสร็จก็น้ำหนักเกินกันทุกทีม  การเจาะรูที่โครงสร้างให้พรุนเป็นสิ่งที่ถูกนำมาใช้  แล้วผลการลดน้ำหนักด้วยการเจาะรูก็ช่วยให้โครงสร้างเบาขึ้นจนผ่านข้อกำหนดเบื้องต้น  สิบกว่าปีผ่านมา  พอมาเห็นตัวหนังสือเจาะรูเลยถูกจริต  ชอบมากๆกับความคิดสร้างสรรค์ครั้งนี้ของมนุษย์เรา  ตามไปดูต่อและโหลดมาใช้ได้ตามใจเลยครับ

http://www.ecofont.eu/look_at_ecofont_en.html