วันที่ 26 พฤศจิกายน 2551 พันธมิตร เคลื่อนตัวเข้้าปิดสนามบินสุวรรณภูมิ ทำให้เที่ยวบินทั้งหมดถูกยกเลิก  สิ่งที่ตามมาก็คือคนเดินทางกว่าสี่พันคนในวันนั้นต้องติดอยู่ในสนามบิน  การค้าขายกับต่างประเทศบางอย่างเริ่มมีปัญหา  การท่องเที่ยวเสียหายทันทีไม่ต้องตีราคา  ปัญหาดูเหมือนจะอยู่ไกลตัวคนทำงานอย่างผม  แต่ในที่สุดมันก็ส่งผลจนได้

ผมกับเพื่อนกำลังทำงานออแกไนเซอร์  กำลังจะจัดงานเลี้ยงของฝรั่งกลุ่มหนึ่ง  บริษัทของผมรับผิดชอบการจัดงาน  เงินหมุนเวียนในงานนี้ประมาณหนึ่งแสนบาท  บริษัทสำรองจ่ายของไปบางรายการ  กำหนดการเหลืออีกไม่กี่วัน  การเตรียมงานเริ่มไปแล้วเกินครึ่ง  พอมาเจอเหตุการณ์ปิดสนามบิน  ฝรั่งก็ไม่สามารถเดินทางได้  ได้แต่ภาวนาว่า เหตุการณ์จะจบเร็ว  ถ้ายืดเยื้อแล้วเครื่องบินเข้าออกไม่ได้  งานก็ล่ม  การยกเลิกงานไม่รู้ว่าจะขอเก็บเงินอะไรกลับมาได้บ้าง  รู้แต่ว่าสิ่งที่ลงทุนจ่ายไปแล้วขอคืนไม่ได้  ….เศร้าไหม  ไม่คิดเลยว่าความยับเยินของเศรษฐกิจจะส่งผลกับผมด้วย  ทีแรกคิดว่าเป็นเรื่องไกลตัว  คิดถึงคนที่ทำธุรกิจท่องเที่ยว  คนทำธุรกิจส่งออก  คนที่ค้าขายกับต่างประเทศ  เขาน่าสงสารกว่าผมอีก  ความเสียหายครั้งนี้ไม่รู้จะต้องใช้เวลาเยียวยานานเท่าไหร่  ภาพลักษณ์ของประเทศยังมีเวลากู้  จะหนึ่งปี หรือห้าปี ก็ยังรอได้  แต่ธุรกิจของเอกชนบางราย  แค่หนึ่งวัน หรือแค่รายได้ที่หายไปในช่วงเวลาแย่ๆ  สายป่านเขาไม่ยาว เขาไม่สามารถอดข้าวได้เป็นเดือน  ดอกเบี้ยเงินกู้ไม่เคยหยุดทำงาน  ธุรกิจพังทันที  ไม่รู้จะไปทวงคืนจากใครเลย

ลูกค้าส่งไฟล์งานโปสการ์ดมาให้  จะสั่งพิมพ์ขนาด 5×7 นิ้ว  แต่ไฟล์ต้นฉบับมาใหญ่กว่า และไม่ได้สัดส่วน  ต้องมาปรับแต่งอีกหลายขั้นตอน    แถมข้อมูลด้านหลังก็ยังไม่พร้อม  ต้องมาทำเพิ่มเติมให้  งานด่วนแต่มาไม่ค่อยเรียบร้อย แก้ไขส่งให้ตรวจกันอีกสามรอบ ผ่านไปสามชั่วโมงจึงลงตัว พร้อมจัดพิมพ์ เร่งจริงๆเลย

เหมือนเป็นจังหวะชีวิตแปลกๆ เพื่อนผมโทรมาชวนผมเปิดบริษัทรับจัดงาน หรือ เรียกภาษาฝรั่งว่า “ออแกไนซ์”  โดยมีหุ้นส่วนกันสามคน  แถมยังมีลูกค้ารอจ่ายเงินอยู่แล้วด้วยหนึ่งราย  อะไรมันจะง่ายขนาดนั้น  ไม่อยากจะเชื่อเลย

สิ่งที่จะตามมาหลังจากนี้ก็คือ จะทำในนามบริษัท  ต้องเปิดบริษัท  ต้องจดทะเบียนบริษัท  ต้องเตรียมเรื่องบัญชี จ้างบริษัทบัญชี  รายจ่ายของการจดทะเบียนบริษัทประมาณ 10000 บาท  รายจ่ายประจำเดือนสำหรับสำนักงานบัญชีประมาณเดือนละ 2000 บาท  เพราะถึงปลายปี ต้องทำงบส่งสรรพกรต้องจ่ายเงินก้อนอีกประมาณ 10000 บาท  ตกแล้วจะต้องจ่ายเงินกันปีละ 34000 บาท  คนคิดจะเปิดบริษัทค้าขาย  ต้องจ่ายขนาดนี้เป็นอย่างต่ำ

ผมโทรถามเพื่อนที่มีความรู้เกี่ยวกับบัญชีและจดทะเบียนบริษัท  ได้รับคำแนะนำว่าควรทำในนามบุคคลไปก่อน  หรือจนกว่าลูกค้าเรียกร้องว่าอยากจะค้าขายกับบริษัทจำกัดเท่านั้นแล้วจึงค่อยจดทะเบียนบริษัท  เพราะคณะบุคคลหรือบุคคลจะมีรายจ่ายที่น้อยกว่ากันมาก  แต่ก็ขาดความน่าเชื่อถือ  สิ่งนี้ก็ต้องกลับไปนั่งคิด  จริงๆไม่ต้องคิดก็ได้  ทุกอย่างควรเดินหน้า  แล้วก็ทำให้มันน่าเชื่อถือที่สุด  ถ้าลังเลก็จะไม่ได้ทำ

ผมเสนอชื่อบริษัทว่า “สปีคเกอร์” หรือเขียนอังกฤษว่า SPEAKER เพราะเป็นคำที่เรียกง่าย   มีเพื่อนสาวคนหนึ่ง(แฟนเก่าผมเอง)เสนอเป็นชื่อไทยๆ  อย่างเช่นชื่อ “สังขยา” ที่ผมเคยคิดไว้เล่นๆกับงานดนตรี  ผมก็นึกออกว่าผมชอบชื่อนี้เหมือนกัน  แต่หุ้นส่วนบอกว่า  ชื่อไทยไม่ค่อยเหมาะ  เพราะเน้นงานจากลูกค้าฝรั่ง  ก็เลยผ่านชื่อนี้ไป  แต่ถ้ามีโอกาสต้องตั้งชื่อไทยอีกครั้งกับงานประเภท รับจ้างจัดงาน แบบนี้  ผมจะเสนอชื่อ “บันเทิงบันดาล”

เพื่อนฝากมาให้ดู ขอให้ช่วยกระจายครับ

http://www.suanphungfestival.com/

วันนี้เป็นวันที่ผมบ่นว่า  ผมไม่ได้ทำสิ่งที่ผมอยากทำเสียที เป็นครั้้งที่สิบ 

รู้สึกแย่จริงๆเลย